Τήν Τρίτη 15-5-2012 τό ἀπόγευμα ἡ κοινωνία τῶν Πατρῶν, προέπεμψε στήν αἰωνιότητα ἕνα ἐκλεκτό μέλος της, ἕνα ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἐργάστηκε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις γιά τήν πόλη μας καί τούς ἀνθρώπους της. Πάλαιψε μέ τόν καρκῖνο τούς τελευταίους μῆνες, ἀλλά αὐτή τή φορά νικήθηκε. Τώρα ἀναπαύεται στά οὐράνια σκηνώματα. Ὁ Ἀλέξανδρος (Ἄμπετ) Χασμάν, ξεκίνησε ὀρφανός, φτωχός καί πονεμένος ἀπό τήν μακρυνή Ἰορδανία καί ἔκαμε τήν πόλη μας δική του πατρίδα. Σπούδασε, ἔγινε γιατρός, προσέφερε τίς ὑπηρεσίες του μέ ἀγάπη, ἀσχολήθηκε μέ τά κοινά, ἐξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος, ἀνέλαβε τά καθήκοντα τοῦ Ἀντιδημάρχου Κοινωνικῆς Προνοίας, συνεργάστηκε μέ τήν τοπική Ἐκκλησία γιά τά ζητήματα τῆς φτώχειας, τῆς λαθρομετανάστευσης, τοῦ κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ κ.λ.π.
Κατηχήθηκε καί βαπτίσθηκε ἀπό τόν Σεβ. Μητροπολίτη Πατρῶν Χρυσόστομο, τόν ὁποῖο βαθύτατα ἐσέβετο καί πρός τόν ὁποῖο παντοιοτρόπως ἐξέφραζε τήν ἐκτίμηση, τόν σεβασμό του καί τήν υἱική του ἀγάπη.
Ὁ Ἀλέξανδρος (Ἄμπετ) Χασμάν ἦταν ὁ ἄνθρωπος μέ τήν χρυσῆ καρδιά. Ἦταν ὁ ἁπλός καί εὐαίσθητος, ὁ φίλος καί ἀδελφός ὅλων. Πατρινός περισσότερο ἀπό τούς Πατρινούς. Γι’ αὐτό καί ἡ Πάτρα καί οἱ Πατρινοί τόν ἀγάπησαν ἰδιαιτέρως. Χιλιάδες Λαοῦ τόν προέπεμψαν μέ δάκρυα στά μάτια καί χειροκροτήματα στήν αἰωνιότητα, ἀπό τόν Ἱερό Ναό τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων τοῦ Α΄ Κοιμητηρίου Πατρῶν.
Τῆς Ἐξοδίου Ἀκολουθίας προέστη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε συγκινητικόν Ἐπικήδειο ἀναφερθείς στήν ζωή καί τήν προσφορά τοῦ ἀειμνήστου Ἀλεξάνδρου (Ἄμπετ) Χασμάν.
Παρακάτω παραθέτομε τόν Ἐπικήδειο, ὁ ὁποῖος ἐκφωνήθηκε ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας.
«Παιδί μου Ἀλέξανδρε,
Φαίνεται ἀπίστευτο τὸ ὅτι ἔφυγες ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ τόσο γρήγορα. Ὅμως εἶναι ἀλήθεια. Ὅλη ἡ Πάτρα σὲ ἀποχαιρετᾶ καὶ εὔχεται γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς σου. Αὐτὴ τὴν ὥρα δέξου λόγια ἀγάπης ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη σου τὸν ὁποῖο ἐσέβεσο ἀπείρως, καί τὸν ἀποκαλοῦσες μέ ὑπερηφάνεια πνευματικό σου Πατέρα, φίλο καὶ ἀδελφό.
Παιδί μου,
· Ἤσουν ξένος καὶ ἔγινες δικός μας.
Δὲν σὲ ἐμπόδισε οὔτε ἡ γλῶσσα, οὔτε ἡ νοοτροπία, οὔτε ἡ θρησκεία νὰ ἀγαπήσῃς τὸν τόπο καὶ τὰ πρόσωπα.
Νίκησες τὶς ἀποστάσεις τὶς γεωγραφικὲς καὶ τὶς πνευματικές, ξεπέρασες τὰ ἐμπόδια καὶ ἔγινες Ἕλληνας.
Γεννήθηκες σὲ ἄλλη πατρίδα, σὲ πόλη μακρυνή. Ἀλλὰ ξαναγεννήθηκες στὴν ὡραία Πάτρα. Θυμόσουν καὶ τὴν πατρίδα σου, μὰ τήν καρδιά σου τήν κέρδισε ἡ πόλη τοῦ Πρωτοκλήτου.
· Ἤσουν παιδὶ πονεμένο. Γνώριζες ἀπὸ δυσκολίες γιατί τὶς γεύτηκες ἀπὸ τὰ παιδικά σου χρόνια. Γι’αὐτὸ μποροῦσες νὰ κατανοῇς τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐξαγνίζει καὶ ὀμορφαίνει τὴ ζωή. Ποῦ ὡραΐζει τὰ πρόσωπα μὲ τὰ μαργαριτάρια τῶν δακρύων.
· Ἤσουν παιδὶ ὀρφανό γι’αὐτὸ καὶ ἀτένιζες τὸν οὐρανὸ μὲ βεβαία τὴν ἐλπίδα νὰ τὸν κερδίσῃς μέ τίς δικές σου δυνάμεις. Ἤξερες πολὺ καλὰ τὰ λόγια του ποιητῆ: «Τοῦ πόνου τὸ ψωμὶ ὅποιος δὲν ἔφαγε, μόνο ἐκεῖνος δὲν σᾶς γνώρισε ὦ οὐρανοί».
· Ἤσουν φτωχὸς γι’αὐτὸ καὶ πάλεψες νὰ κερδίσῃς τὴ ζωή. Κανεὶς δὲν σοῦ χάρισε κάτι.
Τὸ πρόσωπό σου εἶχε τὰ χαρακτηριστικά του βιοπαλαιστῆ, ἡ ματιά σου τὴν ἀποφασιστικότητα τοῦ ἀγωνιστῆ ποὺ ἄγγιζε τὰ ὅρια τοῦ ἥρωα. Γι’αὐτὸ καὶ μπόρεσες νὰ μιλήσῃς μὲ τοὺς φτωχοὺς καὶ καταφρονεμένους, μὲ τοὺς ἀνέργους καὶ τοὺς κατατρεγμένους. Μπόρεσες νὰ συνεννοηθῇς μὲ τοὺς πεινασμένους.
Στὴν ἀρχή, ἴσως λίγοι σὲ κατάλαβαν ἀπὸ τοὺς δικούς μας. Ὅμως ὅσο περνοῦσαν οἱ καιροὶ καί τὰ χρόνια νίκησες καὶ μπῆκες στὶς καρδιὲς τῶν Πατρινῶν. Ἔγινες δικός τους. Σὲ ἀγάπησαν. Σὲ ψήφισαν. Σοῦ ἔδωσαν τὴν δυνατότητα καὶ τὴν εὐκαιρία νὰ δουλέψῃς γιὰ τὴν πόλη καὶ τὰ παιδιά της, πάντως ὄχι χωρὶς δυσκολίες. Ἐργάστηκες ἀνιδιοτελῶς καὶ φιλότιμα, μὲ πάθος καὶ μὲ ζῆλο γιὰ τὸ καλό της πόλης, ὡς ἐπιστήμονας ἰατρός καί ὡς ἄνθρωπος γενικά.
· Ἤσουν μετανάστης, γι’αὐτὸ καὶ εὐαίσθητος στὰ προβλήματα τῶν ξένων. Ἔμπαινες στὴ θέση τους καὶ ἔβλεπες τὸν ἑαυτό σου καὶ τὰ βάσανα ποὺ πέρασες. «Ξέρεις, Δέσποτα, ἔλεγες, τί θὰ πῇ νὰ μὴν ἔχῃς πατέρα, μάνα, ἀδέλφια. Νὰ εἶναι οἱ δικοί σου μακριὰ καὶ νὰ μὴ ξέρῃς οὔτε ἐσὺ ἂν θὰ τοὺς ξαναδῇς, οὔτε ἐκεῖνοι ἂν ζῇς;». Ἔκλαιγες γιὰ τὰ προβλήματα τῶν λαθρομεταναστῶν καὶ τὴν κατάντια τους, γιὰ τὸν πόνο τους, τὴν ἀνέχειά τους, ἀλλὰ καὶ τὴν παραβατικότητά τους. Γιὰ τὴν ἔλλειψη πολιτικῆς ἀπὸ τὴν κρατοῦσα πολιτεία σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα αὐτό.
· Κάποια μέρα ποὺ περπατούσαμε μαζὶ στὸ δρόμο κάποιος πλησίασε, μᾶς χαιρέτισε καὶ εἶπε σὲ μένα: «Δέσποτα, ὁ Ἄμπετ, πῶς ἔρχεται στὴν Ἐκκλησία καὶ κάνῃ τὸ Σταυρό του, ἀφοῦ δὲν εἶναι Χριστιανός;» Τότε γέλασες, ὅπως κι ἐγώ. Γύρισα καὶ σοῦ εἶπα, «Βρὲ παιδί μου πὲς τὴν ἀλήθεια στὸν κόσμο, εἰδ’ἄλλως νὰ τὴν πῶ ἐγώ,». Ἐσύ μοῦ ἀπάντησες: «Ὄχι Δέσποτα δὲν εἶναι ἡ ὥρα νὰ πῶ τὸ μυστικό μου». Ἀργότερα βεβαίως, ἐσύ τὸ εἶπες κάπου, ὅταν ἐθεώρησες τὴν ὥρα κατάλληλη. Ἐγὼ σεβάστηκα τὴν ἐπιθυμία σου. Τώρα γιὰ ὅσους δὲν τὸ ξέρουν θὰ τὸ πῶ ἐγώ. Πιστεύω ὅτι ἔχω τὴν ἄδειά σου.
«Θέλω Δεσπότη Χρυσόστομε», εἶπες μὲ τὸν δικό σου χαριτωμένο καὶ χαρακτηριστικὸ τρόπο, «νὰ βαπτισθῶ ἀπὸ τὰ χέρια σου». Τὸ παρεκκλήσιο τοῦ Ἄγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου τῆς Ἐπισκοπῆς ἔγινε γιὰ σένα οὐρανὸς καὶ ἡ ἱερὰ Κολυμβήθρα, μέσα ἀπὸ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, σοῦ ἔδωσε τὴν νέα κατὰ Χριστὸν ζωή. Εἶπα μέ συγκίνηση: «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Ἀλέξανδρος». Τώρα πιὰ δὲν εἶναι μυστικό.
· Παιδί μου Ἀλέξανδρε. Στὸ Γραφεῖο μου ὑπάρχει μιά εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ἔχει μιά ἱστορία ποὺ συνδέεται μὲ σένα, πρὶν ἀκόμα σὲ γνωρίσω. Ἦταν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς μου, 27 Ἰανουαρίου 2005. Κάποιος ἔφερε ἕνα δέμα στὸ Ἐπισκοπεῖο. Ἄνοιξα καὶ εἶδα ὅτι περιεῖχε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, πού τὴν συνόδευε ἕνα σημείωμα τό ὁποῖο ἔγραφε: «Ἔμαθα ὅτι σου ἄρεσε, ἀλλὰ δὲν τὴν ἀγόρασες. Σοῦ τὴν κάνω δῶρο. Ἄμπετ Χασμάν».
Σἀς ἐξηγῶ, ἀδελφοί μου, τί εἶχε συμβῇ. Πέρασα ἀπὸ ἕνα κατάστημα ἐκκλησιαστικῶν εἰδῶν στὴν Πάτρα. Εἶδα τὴν ὡραία εἰκόνα καὶ ἀπεφάσισα νὰ τὴν πάρω γιὰ νὰ τὴν βάλω στὸ Ἐπισκοπεῖο, ἐπειδὴ ἦταν ὁ Ἅγιός μου. Ὅταν ρώτησα τὴν τιμή, συγχωρέστε μὲ ποὺ θὰ τὸ πῶ, ἀντελήφθην ὅτι δὲν διέθετα αὐτὰ τὰ χρήματα καὶ λυπήθηκα πολύ. Ψάχνοντας ὁ Ἄμπετ νὰ βρῇ κάποιο δῶρο γιὰ τὸ νέο Δεσπότη, πέρασε ἀπὸ τὸ ἴδιο κατάστημα. Ρώτησε τί θὰ μποροῦσε νὰ προσφέρῃ στὸν Δεσπότη. Ὅταν ἔμαθε, τὰ ὅσα ἐνέφερα προηγουμένως, χωρὶς καλὰ – καλὰ νὰ τὸ σκεφθῇ, ἀγόρασε τὴν εἰκόνα καὶ μοῦ τὴν ἔστειλε στὸ Ἐπισκοπεῖο.
· Παιδί μου Ἀλέξανδρε. Συνεργασθήκαμε παραδειγματικὰ γιὰ τήν ἀντιμετώπιση τοῦ πόνου καὶ τῆς φτώχειας στὴν πόλη μας. Ἀγωνιστήκαμε μαζὶ γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τῶν πεινασμένων καὶ τῶν ἀρρώστων ἀδελφῶν μας.
Γνώρισες ἐνέργειες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἐπισκόπου ποὺ ποτέ κανεὶς δὲν θὰ μάθῃ. Παρακαλέσαμε μαζί τους ἔχοντας. Γράψαμε ἐπιστολὲς καὶ στὴν κυριολεξία ζητιανέψαμε γιὰ νὰ δώσωμε λίγη χαρὰ στοὺς κατατρεγμένους.
Ἡ παρουσία σου στὸ Γραφεῖο μου θὰ μείνῃ χαρακτηριστική. Ἡ ἀγωνία σου στὴν τράπεζα τροφίμων, ἂν θὰ πάρουν ὅλοι ἀγαθά, συγκινητική. Ἡ φωνή σου στὶς ἐπισκέψεις μας, στοὺς καταυλισμοὺς τῶν Ρομὰ καὶ τῶν μεταναστῶν, συγκλονιστική. «Ἀδέρφια, ἤρθαμε νὰ σᾶς δοῦμε καὶ νὰ φέρουμε πράγματα. Ἐλᾶτε μὲ τὴν σειρά». Καὶ ἐκεῖνοι ὑπήκουαν καὶ σταματοῦσαν νά μὲ τραβοῦν ἀπὸ τά ράσα καὶ νὰ ἀνεβαίνουν στὸ αὐτοκίνητο μὲ τὰ τρόφιμα.
· Παιδί μου Ἀλέξανδρε, ὅλη ἡ Πάτρα εἶναι σήμερα ἐδῶ. Ὅλων τὰ μάτια κλαῖνε. Ἔφυγε ἄνθρωπος, σὲ μιά ἐποχὴ ποὺ ψάχνομε γιὰ ἀνθρώπους.
Εἴμαστε ὅλοι ἐδῶ καὶ σὲ κηδεύομε, προπέμποντές σε στὴν αἰωνιότητα.
Ἀποχαιρετᾶμε,
Τὸν καταδικό μας «ξένο».
Τὸν ἀληθινὸ πατρινό, ἀπὸ τὴν Ἰορδανία.
Τὸν φτωχό καί ὀρφανό, ποὺ νίκησε τὴν φτώχεια τὴν δική του καὶ τῶν ἄλλων, μὲ τὴν δύναμη τῆς ἀγάπης.
Τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγωνίστηκε γιὰ νὰ κάνει ὀμορφότερη τὴν Πάτρα.
Τόν ἄνθρωπο πού πάλαιψε ἀξιοπρεπῶς μέ τήν ἀσθένεια κατά τό τελευταῖο διάστημα τῆς ζωῆς του καί ἔφυγε μέ ὑπερηφάνεια.
«Σήμερα ἔνα μεγάλο καράβι φεύγει.
Ἕνα μεγάλο τρίκαρτο καράβι».
Ἄφησε πίσω του, χαρά, ἀγάπη, ζωντάνεια, δύναμη.
Μακάρι νὰ ἀγαπήσουν καὶ ἄλλοι, σὰν καὶ σένα τὴν Πάτρα.
Χριστὸς σὲ ἀναπάυσοι ἐν χώρα ζώντων καὶ πύλας παραδείσου ἀνοίξοι σοι καὶ βασιλείας δείξοι πολίτην καὶ ἄφεσίν σοι δώη ὧν ἤμαρτες ἐν βίῳ φιλόχριστε καὶ φιλάνθρωπε .
Πρὸς τοῦτο θὰ μαρτυρήσουν ἐνώπιόν τοῦ Κυρίου τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης καὶ φιλανθρωπίας σου καὶ θὰ βοηθήσουν οἱ προσευχὲς καὶ ἱκεσίες τῶν Πατρινῶν, ἀλλὰ καὶ όλων τῶν ἄλλων ποὺ τόσο σὲ ἀγάπησαν
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, παιδί μου
Ἀλέξανδρε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου