Διδαχές του Αγίου Αντωνίου: “Η ζωή διαφέρει από τον πλούτο”

ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ: Την απόκτηση των χρημάτων και το πλούσιο ξόδεμά τους να τα θεωρείς μόνο σαν φαντασία που δεν κρατά παρά λίγο καιρό, και ξέροντας ότι η ενάρετη και θεάρεστη ζωή διαφέρει από τον πλούτο.

Όταν το μελετάς αυτό σταθερά, ούτε θα αναστενάξεις, ούτε θα κραυγάσεις, ούτε θα κατηγορήσεις κανένα, αλλά θα ευχαριστείς το Θεό για όλες τις ευεργεσίες που σου δίνει, βλέποντας ότι οι χειρότεροι από σένα στηρίζονται στα λόγια και στα χρήματα. Γιατί η επιθυμία, η δόξα και η άγνοια είναι τα πιο κακά πάθη της ψυχής.

Ο πλούσιος και ευγενής που δεν έχει ψυχική καλλιέργεια και ενάρετη ζωή, θεωρείται δυστυχής από εκείνους που κρίνουν ορθά τα πράγματα. Αντίθετα ο φτωχός και δούλος κατά την τάξη, αν έχει ψυχική καλλιέργεια και είναι στολισμένος με αρετή, είναι ευτυχής.

Πατρῶν Χρυσόστομος: « Ὁ Σταυρός τοῦ Πρωτοκλήτου, θησαυρός τῶν Πατρῶν χαριτόβρυτος…»

Μέ τήν δέουσα τιμή καί ἐκκλησιαστική λαμπρότητα ἑορτάσθη ἡ 41η ἐπέτειος τῆς Ἐπανακομιδῆς τοῦ Σταυροῦ  τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου στήν Πάτρα, ἐκ τῆς πόλεως τῆς Μασσαλίας τῆς Γαλλίας ὃπου εὑρίσκετο, (στήν Μονή τοῦ Ἁγίου Βίκτωρος). 

Ὁ Σταυρός τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου εἶχε ἀποσταλῆ στήν Δύση ἀπό τόν Ρωμαιοκαθολικό Ἐπίσκοπο Ἀντέλμο τό 1205.

Τόν Σταυρό ὑπεδέχθη ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Πατρῶν Νικόδημος, ἐπικεφαλῆς τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς Πατραϊκοῦ Λαοῦ στήν Πλατεία Τριῶν Συμμάχων τῶν Πατρῶν, στίς 19 Ἰανουαρίου 1980, ἡμέρα Σάββατο.

Εἶχαν προηγηθῆ ὃλες οἱ ἐνέργειες ἀνάμεσα στήν Μητρόπολη Πατρῶν καί στούς Ρωμαιοκαθολικούς τῆς Γαλλίας, ἀφοῦ εἶχε ἐντοπισθῆ ὁ Σταυρός στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Βίκτωρος στή Μασσαλία. Καίριος ἧτο ὁ ρόλος τοῦ ἐκ Πατρῶν Πρωτοπρεσβυτέρου ἀειμνήστου Παναγιώτου Σιμιγιάτου, ὁ ὁποῖος ὑπηρετοῦσε ὡς Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Μητροπόλεως Γαλλίας, ἀλλά μεγάλη καί ἡ βοήθεια τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Γαλλίας κυροῦ Μελετίου.

Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς ἐτελέσθη ὁ μέγας Ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἐκήρυξε τόν θεῖο λόγο, ἀναφερθείς στήν μεγάλη εὐλογία ἀπό τόν Θεό, πού ἒχει ἡ πόλις τῶν Πατρῶν νά κατέχῃ, τήν ἁγία Κάρα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί τόν Σταυρό τοῦ Μαρτυρίου του καί βεβαίως τόν Τάφο τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἐπίσης ἀνέγνωσε τμῆμα ἀπό τό βιβλίο «Ἐγκώμιον εἰς τόν Πρωτόκλητον Ἀνδρέαν τοῦ Νικήτα Ρήτορος τοῦ Παφλαγόνος», ἀναφερόμενο στό ἐπί τοῦ Σταυροῦ μαρτύριο τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

Ἀνήμερα, ἐτελέσθη Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος στήν ὁμιλία του ἀνέλυσε τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν καί ἐστάθη στό θέμα τῆς εὐγνωμοσύνης.
 

Ἀναφερόμενος στήν ἐπέτειο τῆς Ἐπανακομιδῆς τοῦ Σταυροῦ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐσημείωσε ὃτι πρέπει νά εἲμεθα εὐγνώμονες οἱ Πατρινοί καί ὃλοι οἱ Ἓλληνες στόν Ἃγιον Ἀπόστολον Ἀνδρέα, διότι μᾶς ἐφώτισε μέ τήν κατά Θεόν γνώσιν καί σοφία, ἁγίασε μέ τό αἷμα του τήν πόλη τῶν Πατρῶν ἐθαυματούργησε καί θαυματουργεῖ καί μεσιτεύει πρός Κύριον ὑπέρ ἡμῶν.
Ὑπενθύμισε, ὁ Σεβασμιώτατος, θαύματα τοῦ Πρωτοκλήτου τῶν Ἀποστόλων στήν Πάτρα καί παρεκάλεσε τόν Ἃγιο νά πρεσβεύσῃ  πρός Κύριον καί νά Τόν ἱκετεύσῃ, ὣστε νά λυτρωθῇ ἡ Πατρίδα μας καί ὃλος ὁ κόσμος ἀπό τήν ὀδυνηρά λοιμική νόσο τοῦ κορωνοϊοῦ.

Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας ἀνεπέμφθη δέηση ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν ἀοιδίμων Μητροπολίτων Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου καί Γαλλίας κυροῦ Μελετίου καί τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Παναγιώτου Σιμιγιάτου.

Τι πρέπει να αιτούμεθα στον Θεό και τι όχι;

Προσευχή: «Εάν τις ίδη τον αδελφόν αυτού αμαρτάνοντα αμαρτίαν μη προς θάνατον, αιτήσει, και δώσει αυτώ ζωήν, τοις αμαρτάνουσι μη προς θάνατον. Έστιν αμαρτία προς θάνατον· ου περί εκείνης λέγω ίνα ερωτήση» (Α” Ιωάννου 5,16).

Ευαγγελικό είναι να επιθυμείς για τον καθένα την σωτηρία του και να εργάζεσαι γι” αυτήν. Αυτή είναι η επιθυμία του Χριστού για καθέναν, αυτό πρέπει να είναι και δική μας επιθυμία.

Και τούτο σημαίνει: να μην επιθυμούμε για κανέναν την αμαρτία και εκείνο που είναι αμαρτωλό, αλλά πάντα να επιθυμούμε το αγαθό και εκείνο που οδηγεί στον Πανάγαθο· να μην επιθυμούμε για κανέναν το θάνατο και ό,τι είναι θανατηφόρο, αλλά πάντα να επιθυμούμε την αθανασία και ό,τι οδηγεί στην αθανασία· να μην επιθυμούμε για κανέναν τον διάβολο και εκείνο που είναι διαβολικό, αλλά για τον καθέναν να επιθυμούμε τον Χριστό και ό,τι είναι του Χριστού.

Οι άνθρωποι που αγαπούν την αμαρτία, επιθυμούν για τον εαυτό τους τον θάνα­το. Εάν κάποιος είναι ανεπιστρεπτί ερωτευμένος με τις αμαρτίες του, αυτός ήδη θανάτωσε τον εαυ­τό του. Εάν επιθυμεί κάποιος την αμαρτία γι” άλλον, αυτός επιθυμεί τον θάνατό του. Επειδή «η αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον» (Ιακ. α”, 15).

Υπάρχουν δύο είδη αμαρτίας: η «αμαρτία μη προς θάνατον» και η «αμαρτία προς θάνατον». Η «αμαρτία μη προς θάνατον» είναι εκείνη η αμαρτία για την οποία ο άνθρωπος μετανοεί. Κάθε αμαρτία φέρνει στην ψυχή από ένα μικρό θάνατο· ενώ με την μετάνοια ο άνθρωπος διώχνει την αμαρτία από μέσα του, διώχνει τον θάνατο, ανα­σταίνει την ψυχή του εκ νεκρών.

Αγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Ο Κύριος μας γνωρίζει πριν γνωρίσουμε εμείς τον εαυτό μας”

 

Αγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: Ο Κύριος γνωρίζει εμάς, πριν γνωρίσουμε εμείς τον εαυτό μας. Γνωρίζει τις διαθέσεις μας και την παραμικρή μας σκέψη.

Τους λογισμούς, τις αποφάσεις μας, πριν να τις πάρουμε. Αλλά και προ της συλλήψεώς μας και προ καταβολής κόσμου μάς γνώριζε καλά.

Άγιος Παΐσιος: Γέροντα, αν ήξερες τι έχω κάνει δεν θα με λυπόσουν!

Άγιος Παΐσιος: Γέροντα, αισθάνομαι ότι δεν είμαι εντάξει απέναντι στον Θεό, και αυτό με πονάει.

– Από την στιγμή που αισθάνεσαι ότι δεν είσαι εντάξει και λές ταπεινά «ήμαρτον, Θεέ μου», ο Θεός συγχωρεί, βοηθάει και χαριτώνει, και αν σε βρη στην κατάσταση αυτήν ο θάνατος, θα σωθής.

Γιατί δεν λές απλώς πώς δεν είσαι εντάξει και μένεις σε έναν στραβό δρόμο, αλλά αγωνίζεσαι. Δεν είσαι, Θεός φυλάξοι, σε δαιμονική κατάσταση. Λίγο‐πολύ, εδώ στο μοναστήρι, όλες οι αδελφές, με την βοήθεια του Θεού, είστε εν μετανοία.

Ύστερα, να ξέρης, ο πνευματικός άνθρωπος, όταν αισθάνεται ότι είναι χάλια, δέχεται την θεία Χάρη, γιατί είναι ένα ξέπλυμα αυτή η συναίσθηση που έχει για την αμαρτωλότητά του.

Εγώ, όταν κάποιος με πόνο μου λέει: «είμαι τέτοιος, τέτοιος», τον χαίρομαι, γιατί, αφού αναγνωρίζει τα σφάλματά του, θα ελευθερωθή από αυτά.

Βρήκα κάποτε έναν άνθρωπο που έμενε σε ένα καλύβι με τα γατιά, με τα σκυλιά. Ούτε φωτιά άναβε, γιατί φοβόταν μην κάψη το καλύβι. Ήταν τελείως εγκαταλελειμμένος!

Ο Γέροντας Πνευματικός και ο Θεοφοβούμενος άνθρωπος

ΦΟΒΟΣ ΘΕΟΥ: Μέ τά λόγια αυτά άρχισε ο γέροντας Πνευματικός νά διηγείται στό πνευματικοπαίδι του μιά προσωπική του εμπειρία από κάποιον θεοφοβούμενο άνθρωπο παλαιά στή Μυτιλήνη.

Πού λές, Μιχάλη τόν λέγανε. Τόν ήξερα εγώ προσωπικά. Στή Μυτιλήνη ζούσε, σ ένα κεφαλοχώρι. Άνθρωπος τίμιος, εργάτης, μέ φόβο Θεού πάνω του. Οικοδόμος ήταν. Μεροδούλι μεροφάι. Όλη τή μέρα στή δουλειά, καί τό βράδυ στό σπίτι, στήν οικογένειά του. Είχε γυναίκα καί οχτώ παιδιά. Ούτε ένα, ούτε δύο. Οχτώ τού Θεού τά είχε. Η γυναίκα του δέν εργαζόταν. Καί νά θελε, πού νά ευκαιρήσει μέ οχτώ παιδιά; Ένα ημερομίσθιο, καί μ αυτό, μέ τή βοήθεια τού Θεού, τά βγαζαν πέρα.

Δέν τούς άφηνε ο Θεός.

Δέν τούς άφηνε ο Θεός, γιατί εκείνοι δέν Τόν άφηναν. Κατάλαβες; Ήταν θεοσεβούμενη οικογένεια η οικογένεια τού κυρ-Μιχάλη, παιδί μου. Από τήν εκκλησία δέν έλειπαν Κυριακές, γιορτές, καί στή ζωή τους πολύ προσεκτικοί. Καί μέ ελεημοσύνες επιπλέον, όσο μπορούσαν. Τί νά μπορούσαν δηλαδή; απ τό υστέρημά τους οι άνθρωποι Κυλούσε η ζωή τους ήσυχα, κι αυτοί δόξαζαν τόν Θεό.

Κάποτε όμως ήρθαν μέρες δύσκολες. Αναδουλειές στό νησί. Άρχισε νά στενεύεται ο κυρ-Μιχάλης. Πώς νά τά καταφέρνει δέκα στόματα νά τρέφει καθημερινά; Κι η καημένη η γυναίκα από τήν άλλη πιό πολύ δυσκολευόταν. Ξέρεις τί ναι νά ξημερώνει, καί νά μήν ξέρει η μάνα άν θά βρεί νά ταΐσει τά μικρά της;
Μαρτύριο σωστό γιά τή μητρική καρδιά.