τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου
Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου
Πριν λίγες ημέρες
έφυγε για την ουράνια και αιώνια πατρίδα, μια ευλογημένη ψυχή, η οποία
προσεφέρθη ως λαμπάς καιομένη, υπέρ του αδελφού του ελαχίστου, κάνοντας
πράξη την εντολή του Θεού, «αγαπάτε αλλήλους».
Ίσως ουδείς ασχοληθή
με την ωραία αυτή και χαρισματική μορφή, παρ’ ότι πολλοί ευεργετήθησαν
από την αγαθή καρδιά της. Βεβαίως ούτε και η ίδια θα ήθελε προβολήν
του προσώπου της και του έργου της. Όμως, θεωρώ ότι είναι ανάγκη, να
προβάλλωμε στις ημέρες μας αλλά και πάντοτε, φωτεινές μορφές, ώστε
και οι σύγχρονοι, αλλά και οι μεταγενέστεροι να εμπνέωνται εις έργα
φιλοθείας και φιλανθρωπίας.
Την τελευταία φορά
που την επεσκέφθην στον οίκο «Χριστιανική Αδελφότης Ειρήνη» της Αδελφότητος
του Σωτήρος, όπου πέρασε το τελευταίο στάδιο της ζωής της, διεπίστωσα
ότι δεν είχε χάσει ουδ’ ελάχιστον από την διαύγεια του πνεύματός της,
την καλή της διάθεση, την έκφραση της εσωτερικής χαράς, η οποία ήταν
ζωγραφισμένη πάντοτε στο γλυκύτατο πρόσωπό της.
Θέλησε να κάνη, η
μακαριστή, μια αναφορά εκτενή
στην μακροχρόνια ζωή της, ως να μου έλεγε, ότι κάπου εδώ τελειώνει ο
επίγειος βίος της. Την ήκουσα μετά πολλής προσοχής και βαθείας συγκινήσεως.
Εγνώριζα, ότι η συνάντηση αυτή, ήταν και αποχαιρετισμός. Άρχισε
από τα παιδικά της χρόνια, ήταν γόνος πολυμελούς οικογενείας, από
την ένδοξη γενηά των Μαυρομιχαλαίων, γεννήθηκε στην Καλαμάτα την
1η Οκτωβρίου 1917 και μεγάλωσε από τους γονείς της Περικλή και Μαρία,
με την αυστηρή οικογενειακή παράδοση και την αυστηρή προσήλωση
στην πίστη στον αληθινό Θεό. Όταν λέγω «αυστηρή», εννοώ την ακριβή
και σωστή διαπαιδαγώγηση, η οποία γινόταν τότε στις ωραίες Ελληνικές
οικογένειες και γι’ αυτό μπόρεσε η Ελλάδα, να σταθή στα πόδια της και
να μεγαλουργήση. Από την ηλικία των έξι ετών, ως εδιηγείτο, είχε
έντονη την κλίση για τον βίο της αφιερώσεως
στον Θεό και τον άνθρωπο.
Την είχαν εμπνεύσει
ωραίες μορφές, αφιερωμένες
στην υπηρεσία του πάσχοντος συνανθρώπου, μέσα στα Νοσοκομεία, που
τις έβλεπε ως λευκοφορούντες αγγέλους.
Προσηύχετο θερμά
να την αξιώση ο Θεός να ικανοποιήση
το όνειρο της ζωής της. Ο Κύριος της εχάρισε το ποθούμενον. Όσα χρόνια
έζησε, εσκόρπισε την αγάπη της, την στοργή της, την υπηρεσία της με
πολλή αρχοντιά και ανιδιοτέλεια.
Αφού απεφοίτησε
από την Άνωτέρα Σχολή του Ελληνικού Ερυθρού, εργάστηκε επί πολλά έτη στο Νοσοκομείο του Ερυθρού
Σταυρού, επίσης στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Τριπόλεως, στο Νοσοκομείο
Καλαμάτας και στο Γηροκομείο Σπάρτης.
Την εγνώρισα, όταν υπηρετούσε ως προϊσταμένη στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο
Τριπόλεως. Ήμουν νέος κληρικός και έβλεπα με θαυμασμό τον ζήλο της,
την εργατικότητά της, την αφοσίωσή της στην Ορθόδοξη Εκκλησία
μας, το σεβασμό της στον Επίσκοπο και τον Ιερό Κλήρο γενικώς. Δεν περιορίζετο
στο να υπηρετή με τα χέρια της τον πάσχοντα, αλλά εξέφραζε τα μύρα
της καρδιάς της και απάλυνε τον ψυχικό πόνο, βοηθώντας στην θεραπεία
και των εσωτερικών πληγών. Τα μάτια της μιλούσαν στις καρδιές των αρρώστων.
Το γέλιο της τους έδινε δύναμη για την ζωή. Η παρουσία της ήταν γι’
αυτούς θαλπωρή και αγαλλίαση.
Θα πίστευε κανείς, ότι δεν της έφτανε ο χρόνος να κάνη ο,τιδήποτε άλλο,
μετά από τόσο κόπο στην υπηρεσία της στα Νοσοκομεία όπου υπηρετούσε.
Όμως η Αντωνία έκανε την νύχτα ημέρα και προσέφερε την αγάπη της
και σε άλλους πάσχοντες, που ήταν καθηλωμένοι στα σπίτια τους. Συνεργαζόταν
με την τοπική Εκκλησία, με τον Επίσκοπο και τους Ιεροκήρυκες, με
τους Ιερείς των Ενοριών για την ανακούφιση των ενδεών και εμπεριστάτων
αδελφών μας. Ήτο μια ιεραποστολική μορφή μέσα στον σύγχρονο πονεμένο
κόσμο.
Από την οικογένειά
της γνώρισα δύο κατά σάρκα αδελφές της. Αυτές είχαν μείνει, από τα οκτώ αδέλφια. Την Ευγενία,
ένα άνθρωπο απλότητος και αγάπης και την Χρυσούλα, μία δυναμική
προσωπικότητα, η οποία εργάστηκε όλα τα χρόνια της ως δασκάλα σε
σχολεία της Πατρίδος μας και προσέφερε γνώση όχι μόνο κατά άνθρωπο,
αλλά και κατά Θεόν, στα Ελληνόπουλα. Μέχρι την τελευταία της πνοή από
το στόμα της έβγαινε ο καλός λόγος και συμβουλές αγάπης. Ο δάσκαλος,
έλεγε η Χρυσούλα, είναι δάσκαλος μέχρι που να κλείση τα μάτια του. Εμείς,
προσθέτομε, «και μετά ταύτα».
Οι δύο αδελφές της
Αντωνίας, που ζούσαν μαζί
της, έφυγαν πριν από αυτή για την ουράνια πατρίδα. Έμεινε μόνη της.
Αλλά τι λέγω. Ήταν τόσο πολλοί μαζί της. Όσοι την αγάπησαν, όσοι την
εθαύμασαν, όσοι εδέχτηκαν τα μύρα της προσφοράς της.
Με λευκασμένη την
ωραία κεφαλή της, με ειρηνικό
και γαλήνιο το πρόσωπο, με χαριτωμένη την όλη ύπαρξή της, με βεβαρημένους
τους ώμους από τα γηρατειά, αλλά κυρίως από τον κάματο της προσφοράς,
παρέδωσε το πνεύμα της, ειρηνικά, στον Κύριο μας, στον οίκο «Χριστιανική
Αδελφότης Ειρήνη» της Αδελφότητος του Σωτήρος, όπου εφιλοξενείτο.
Ήταν 30 Απριλίου 2012, ώρα 6 το απόγευμα. Δίπλα της, γύρω της, τα αγαπημένα
της εικονίσματα. Οι γλυκύτατες μορφές, του Νυμφίου της ψυχής της,
της Παναγίας μας και άλλων Αγίων. Και πιο πέρα αγαπημένες της μορφές
Κληρικών και Λαϊκών, εκ της πνευματικής και κατά σάρκα οικογενείας
της, που την ενέπνευσαν και την εβοήθησαν στο μεγάλο και ωραίο ταξίδι
της ζωής της.
Προ του Πάσχα μας έστειλε για τελευταία φορά μύρα για τον Επιτάφιο
και λιβάνι, όπως μας έστελνε πάντοτε, για να θυμιάζωμε τον Εσταυρωμένο
και Αναστάντα Κύριό μας.
Το χώμα της αγαπημένης
γενετείρας της, της Καλαμάτας, εκάλυψε το φθαρτό σκήνωμά της, όπου
οι ευσεβείς Χριστιανοί θα ανάβουν το κερί της ευγνωμοσύνης τους και
θα προσεύχονται για την ανάπαυση της μακαρίας ψυχής της.
Στο συρτάρι της,
στο δωμάτιό της, μετά την κοίμησή της, βρέθηκε ένα κουτί με θυμίαμα, το οποίο έγραψε το όνομα
του παραλήπτου, ο οποίος ήτο ο γράφων τας απλάς αυτάς γραμμάς εις μνήμην
της. Την ευχαριστώ εκ βάθους ψυχής μου.
Εμείς αντιπροσφέρομε
τα μύρα της αγάπης μας, ως προσευχή προς τον Θεό για την ανάπαυση της
ψυχής της και ως ευγνωμοσύνη για όσα προσέφερε στον άνθρωπο τον πονεμένο,
σε εμάς προσωπικά, στην κοινωνία μας ολόκληρη.
Αναπαύου εν ειρήνη πολυαγαπητή μας Αντωνία. Αναπαύου
εν ειρήνη ωραία και ευλογημένη ψυχή.
πηγή: Ιερά Μητρόπολις Πατρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου