ΑΝΗΦΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑΤΟ ΒΕΡΙΝΟ...

Γράφει ο Μάριος Σαράντης

“Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τὸ ὄρος Κυρίου, καὶ εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἡμῶν...”

Ξεκινώντας ένα Χριστουγεννιάτικο πρωινό λίγα άτομα – αγόρια και κορίτσια- με συνοδούς δύο ιερείς, τον π. Χρύσανθο και τον π. Ιγνάτιο, πήραμε τον δρόμο για το μοναστήρι του Αη Γιάννη στο Βερίνο της Αχαΐας. Με έντονο το φως των Χριστουγέννων στα προσωπά μας αλλά και με την αγάπη να εννώνει τις σχέσεις μας ανηφορίζαμε για το μοναστήρι.

Η όλη ωραία διαδρομή μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκουράσουμε το βλέμμα μας βλέποντας όλες τις φυσικές ομορφιές του τόπου μας.

Ο δρόμος αρχίζει και γίνεται ανηφορικός και τα χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο μοναστήρι μειώνονται. Πράγματι αισθανόμαστε ότι ανεβαίνουμε στο όρος Κυρίου και στον οίκο του Θεού, διότι μόνο έτσι μπορούμε να δικαιολογήσουμε την ηρεμία της καρδιάς μας.

Φτάνοντας στο μοναστήρι, στο ντυμένο από το άσπρο χιόνι, μου ήρθε στο μυαλό η συνέχεια του αρχικού ύμνου που λέει: “καὶ θεασώμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ...”. Αυτήν την δόξα αντικρύσαμε κατά την είσοδό μας στον ευλογημένο αυτό χώρο. Δόξα που σκεπάζει και φωτίζει όλα τα μοναστήρια της Ορθοδοξίας μας, μέσα στα οποία τα δάκρυα και οι προσευχές των εγκαταβιούντων τα μετατρέπουν σε τόπους αγιασμένους.

Οι φιλόξενες μοναχές μας περίμεναν στην πόρτα όπου μας υποδέχθηκαν με αληθινό και μεγάλο χαμόγελο. Μας οδήγησαν στο Καθολικό της Μονής όπου εκεί προσκυνήσαμε την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Ο π. Χρύσανθος φόρεσε το πετραχήλι και ξεκίνησε δέηση για όλους μας, ενώ ταυτόχρονα τα χείλη όλων μας έψαλλαν το Κύριε Ελέησον...

Στην συνέχεια όλοι μας οδηγηθήκαμε στον τάφο του Μακαριστού Γέροντος της Μονής Αρχιμανδρίτου π. Ευσεβίου Γιαννακάκη, όπου τελέσθηκε Ιερό Τρισάγιο. Όλοι μας ψάλλαμε υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Γέροντα και στο τέλος ασπασθήκαμε με πολύ ευλάβεια τον τάφο του, πέρνοντας δύναμη και ευλογία για τις δυσκολίες της ζωής μας, μη λησμονώντας πως μέσα από τον τάφο ανέτειλε η ζωή και η αλήθεια και η ελπίδα, που ήταν ο Χριστός μας.

Έπειτα, οι σεβαστές μοναχές μας οδήγησαν στο Αρχονταρίκι της Μονής όπου μας γλύκαναν με δικά τους γλύκα αλλά περισσότερο μας γλύκαναν με την γλύκα της καρδιάς τους.

Ψάλλαμε, τραγουδήσαμε τα καλάντα καθώς και άλλα επίκαιρα τραγούδια... Ανταλλάξαμε απόψεις και συζητήσαμε για πολλά θέματα έχοντας βάλει ως κέντρο της συζήτησης τον ίδιο τον Χριστό μας, τον οποίο αισθανόμασταν δίπλα μας.

Τί ωραίο Χριστιανικό κλίμα; Τί ωραίες απόψεις; Πόσο ωραία είναι η ζωή μας όταν έχει κέντρο τον Χριστό...

Η τράπεζα είχε ετοιμαστεί και όλοι μας καθήσαμε στο γιορτινό τραπέζι που μας ετοίμασαν. Αμέσως όλοι ψάλλαμε “Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών...“ ακολούθως το Πάτερ ημών και έπειτα ο π. Χρύσανθος ευλόγησε την τράπεζα. Ο νους μου πήγε στον Κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου η τράπεζα γέμει τρυφήσατε πάντες... Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως... Έτσι αισθανθήκαμε αυτή την τράπεζα, και πνευματική και υλική

Η Γερόντισσα της Μονής, Επιστήμη Μοναχή, κατέφθασε στην τράπεζα και αφού πήρε την ευχή των Ιερέων μας, μας χαιρέτησε όλους και μας ευχήθηκε τα καλύτερα... Το πρόσωπό της έλαμπε από χαρά στην θέα των παιδιών που έβλεπε.

Έπειτα όλη η αδελφότητα – μικρές και μεγάλες μοναχές – ήλθε για να ακούσει κάλαντα, χριστουγεννιάτικα τραγούδια και ύμνους.

Μας χειροκροτούσαν με τόση χαρά και ευχαρίστηση και μας είπαν πως σήμερα στο μοναστήρι γίνεται πνευματικό πανηγύρι.

Πόσο καλά ήξεραν να τηρούν τον λόγο του Κυρίου μας, άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με και μη κωλύετε αυτά...

Το δώρο της Γερόντισσας Επιστήμης για όλους μας ήταν το βιβλίο για την ζωή του π. Ευσεβίου. Τί πιο ωραίο; Τί πιο ωφέλιμο;

Ήρθε η ώρα της αναχώρησης... Κανείς μας δεν ήθελε να φύγει και να γυρίσει στην ζούγκλα του κόσμου μας. Έπρεπε όμως... Χαιρετήσαμε τις αδελφές και με πολύ αγάπη μας προσκάλεσαν πάλι στο μοναστήρι.

Μαντήλια αγάπης κουνούσαν κατά την αποχώρησή μας... Εμείς μπορεί να φύγαμε , αφήσαμε όμως ένα ζεστό κομμάτι της καρδιάς μας, ένα κομμάτι που το ζεσταίνει η αγάπη του Χριστού μας.

Τα βημάτά μας οδηγήθηκαν στην πόλη του Αιγίου και στο προσκύνημα της Παναγιάς της Τριπυτής. Προσκυνήσαμε την Αγία Εικόνα της, στην οποία όλοι μας αφήσαμε τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας και ζητήσαμε ταπεινά την βοήθειά της.

Έπειτα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Κλείνω αυτήν την εγκάρδια διήγηση με αυτό το χωρίο, το οποίο μπορεί να μας περιγράψει συνολικά “φωτὶ προσλάβωμεν φῶς, καὶ μετάρσιοι γενόμενοι τῷ πνεύματι...“

Φωτογραφικό υλικό από το προσκύνημα: