«Γίναμε αὐτό πού λέγει τό Εὐαγγέλιο “Γαλιλαία τῶν Ἐθνῶν”.
Χάσαμε τήν φυσιογνωμία μας».
Κατωτέρω παραθέτομεν ἕν πολύ σημαντικόν ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου, εἰς τό ὁποῖον θίγονται πολύ κρίσιμα ζητήματα καί τό ὁποῖον προσδιορίζει τά αἴτια τῆς σημερινῆς πολυμόρφου κρίσεως τῆς Ἑλλάδος. Τοῦτο περιλαμβάνεται εἰς τό βιβλίον «Αἰσιόδοξα μηνύματα γιά διέξοδο στά ἀδιέξοδά μας καί ἀσφάλεια στίς ἀνασφάλειές μας» τῶν ἐκδόσεων τῆς «Ὀρθοδόξου Κυψέλης» (2013) καί ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Ἦταν κάποτε ἡ Ἑλλὰς ἕνα καθαρὸ ἔθνος, μιὰ ἀμιγὴς χώρα, μία καθαρὴ φυλή, λαὸς χριστιανικός. Εἶνε τὸ πρῶτο ἔθνος, πού πίστεψε στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Στὴ μικρὴ αὐτὴ εὐλογημένη γωνιὰ ἱδρύθηκαν οἱ πρῶτες ἐκκλησίες, καὶ ὅλοι ζοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀληθινὴ εὐγένεια, ἀπηλλαγμένοι πιὰ ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία.
Ἀλλά τὰ τελευταῖα χρόνια τί ἒπαθε ἡ πατρίδα μας, ἡ ὀρθόδοξος χριστιανικὴ Ἑλλάς; Ἀνακατευτήκαμε. Βγήκαμε ἔξω, ταξιδέψαμε, πήγαμε σὲ ξένα κράτη, ἐπικοινωνήσαμε μὲ Εὐρωπαίους καὶ ἄλλους λαούς. Πέντε ἑκατομμύρια εἶνε οἱ Ἕλληνες πού βρίσκονται σκορπισμένοι στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος. Ἄνοιξαν ἔπειτα οἱ πόρτες τῆς Ἑλ λάδος, ἦρθαν ξένοι σ᾽ ἐμᾶς. Ἑκατομμύρια τουρίστες δεχόμαστε κάθε χρόνο ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο. Μὲ ραδιόφωνα, τηλεοράσεις καὶ ἒντυπα μᾶς μεταδίδονται κακὲς συνήθειες καὶ ξένα ἔθιμα. Καὶ τί πάθαμε ἀλλοιώσαμε τὸ χαρακτήρα μας, νοθεύσαμε τὰ ἤθη μας, χάσαμε τὴν παράδοσί μας.Γίναμε αὐτὸ πού λέει τὸ εὐαγγέλιο, “Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν”! Ὅλοι ἔχουμε ἐπηρεασθῆ.
Μήπως ὑπερβάλλω; Ὅπως ντύνονται - μᾶλλον γδύνονταιοἱ ξένοι, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς. Κολυμποῦν ἐκεῖνοι ἀνακατεμένοι, ἀρσενικοὶ καὶ θηλυκοὶ μαζὶ στὰ μπαὶν-μίξτ; τὸ ἴδιο κ' ἐμεῖς. Χορεύουν ἐκεῖνοι ἀνήθικους χορούς; τοὺς ἀκολουθοῦμε. Τραγουδοῦν ἐκεῖνοι ἔκφυλα τραγούδια; τὰ ἴδια κ' ἐμεῖς. Ποῦ εἶνε τὰ τραγούδια, πού ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας; ποῦ εἶνε τὸ σεμνὸ ντύσιμο τῶν Ἑλληνίδων; Ὅλα πλέον ἄλλαξαν. Καὶ ἡ γλῶσσα μας ἀκόμα κοντεύει νὰ χαθῆ. Ἕνας πολιτικὸς καυχήθηκε, ὅτι θὰ κάνη τὴν Ἑλλάδα Εὐρώπη. Καὶ κάποια κυρία εἶπε ὅτι θὰ κάνη τὶς Ἑλληνίδες νὰ σκὲπτωνται καὶ νὰ ζοῦν σὰν Ἀμερικάνες. Καὶ τί θὰ μείνη πλέον ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια; Ὅλα τ᾽ ἀλλάξαμε. Τί ἔμεινε; Τὸ τομάρι μας μόνο. Γίναμε “Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν”.
Ἂν ὅμως ἔχῃ ἀξία ἡ Ἑλλάς, ἡ ἀξία της εἶνε ὅτι ἔχει μία δική της φυσιογνωμία, ἕνα ἰδιαίτερο πολιτισμὸ καὶ ὁ πολιτισμὸς της εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ψυχὴ τῆς Ἑλλάδος ἂν χάσουμε τὴν Ὀρθοδοξία, χάσαμε τὴν Ἑλλάδα.... Ὅλες οἱ λέξεις τοῦ Χριστοῦ μας ἔχουν ἀξία, ἀλλά ἰδιαιτέρως ἡ πρώτη καὶ ἡ τελευταία, πού εἶπε. Ἡ πρώτη λέξι πού βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάχραντα χείλη τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε τὸ “Μετανοεῖτε” (Ματθ. 4, 17), καὶ ἡ τελευταία λέξι πού εἶπε ἐπάνω στὸ σταυρὸ εἶνε τὸ “Τετέλεσται” (Ἰωάν. 19, 30).
“Μετανοεῖτε”, εἶπε ὁ Χριστός. “Μετανοεῖτε” ἄντρες καὶ γυναῖκες, κλῆρος καὶ λαός, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ὁ δρόμος πού πήραμε εἶνε λάθος. Σωστὸς δρόμος εἶνε μόνο ἡ ὁδὸς ὅπου μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός. Ξεφύγαμε, ἀπομακρυνθήκαμε, βρεθήκαμε μακριὰ ἀπὸ τὶς ρίζες μας. Γίναμε Εὐρωπαῖοι, λαὸς ἔκφυλος, γεμᾶτος ἐλαττώματα. Ποῦ εἶνε οἱ προγονικὲς ἀρετές; ποῦ εἶνε ἡ εὐγένεια, ἡ σεμνότης, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐργατικότης, ἡ τιμιότης, ἡ φιλαλήθεια, ἡ συνέπεια, ἡ ἀκρίβεια;... Φύγαμε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Ἕνα μᾶς ὑπολείπεται νὰ μετανοήσουμε, μετάνοια καὶ ἐξομολόγησις.
Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δώσῃ ἕνα δάκρυ, δάκρυ ἀπὸ ῾κεῖνα πού ἔχυναν οἱ ἅγιοι, κι αὐτὸ νὰ γίνῃ Ἰορδάνης, μέσα στὸν ὁποῖο θὰ πλύνουμε τὰ ἁμαρτήματά μας. Διαφορετικά, μᾶς περιμένει τσεκούρι καὶ φωτιά. Τὸ εἶπε ὁ Πρόδρομος Δέντρο, πού δὲν κάνει καρπό, “ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται” (Ματθ. 3, 10) τὸ ἄκαρπο δέντρο τὸ κόβουν καὶ τὸ καῖνε. Γι' αὐτὸ “Μετανοεῖτε”.
Ἀγαπητοί μου! Πιστή στὰ θεῖα ἦταν ἀνέκαθεν ἡ πατρίδα μας. Ἡ ἀθεΐα ἐτιμωρεῖτο ὡς τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Ἀλλὰ τελευταῖα μιὰ μερίδα λαοῦ παρασύρθηκε ἀπὸ ὑλιστικὲς θεωρίες καὶ ἀποστάτησε. Τὸν κίνδυνο αὐτὸν εἶχε διαβλέψει ὁ ἱστορικὸς Παῦλος Καρολίδης καὶ ἐπισφραγίζοντας τὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους σημείωνε “Μέγας εἶνε ὁ κίνδυνος ὁ ἐκ τοῦ κράτους τοῦ ὑλισμοῦ ἀπειλῶν τὴν ἠθικήν ὑπόστασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους”. Ἐξέφραζε ὅμως καὶ τὴν πεποίθησι, ὅτι ἡ πίστι θὰ νικήση τὴν ἀπιστία. Μόνη ἐλπίδα ἡ ἐπάνοδος στὴν πίστι! Καὶ πράγματι, αὐτὴ σῴζει κάθε φορά τὸ ἔθνος θαυματουργικά....».
(Ορθόδοξος Τύπος , Αριθ Φύλλου 1983, 12 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013)
πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr
http://o-kalos-poimin.blogspot.gr
Ἀλλά τὰ τελευταῖα χρόνια τί ἒπαθε ἡ πατρίδα μας, ἡ ὀρθόδοξος χριστιανικὴ Ἑλλάς; Ἀνακατευτήκαμε. Βγήκαμε ἔξω, ταξιδέψαμε, πήγαμε σὲ ξένα κράτη, ἐπικοινωνήσαμε μὲ Εὐρωπαίους καὶ ἄλλους λαούς. Πέντε ἑκατομμύρια εἶνε οἱ Ἕλληνες πού βρίσκονται σκορπισμένοι στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος. Ἄνοιξαν ἔπειτα οἱ πόρτες τῆς Ἑλ λάδος, ἦρθαν ξένοι σ᾽ ἐμᾶς. Ἑκατομμύρια τουρίστες δεχόμαστε κάθε χρόνο ἀπ᾽ ὅλο τὸν κόσμο. Μὲ ραδιόφωνα, τηλεοράσεις καὶ ἒντυπα μᾶς μεταδίδονται κακὲς συνήθειες καὶ ξένα ἔθιμα. Καὶ τί πάθαμε ἀλλοιώσαμε τὸ χαρακτήρα μας, νοθεύσαμε τὰ ἤθη μας, χάσαμε τὴν παράδοσί μας.Γίναμε αὐτὸ πού λέει τὸ εὐαγγέλιο, “Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν”! Ὅλοι ἔχουμε ἐπηρεασθῆ.
Μήπως ὑπερβάλλω; Ὅπως ντύνονται - μᾶλλον γδύνονταιοἱ ξένοι, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς. Κολυμποῦν ἐκεῖνοι ἀνακατεμένοι, ἀρσενικοὶ καὶ θηλυκοὶ μαζὶ στὰ μπαὶν-μίξτ; τὸ ἴδιο κ' ἐμεῖς. Χορεύουν ἐκεῖνοι ἀνήθικους χορούς; τοὺς ἀκολουθοῦμε. Τραγουδοῦν ἐκεῖνοι ἔκφυλα τραγούδια; τὰ ἴδια κ' ἐμεῖς. Ποῦ εἶνε τὰ τραγούδια, πού ἔλεγαν οἱ πρόγονοί μας; ποῦ εἶνε τὸ σεμνὸ ντύσιμο τῶν Ἑλληνίδων; Ὅλα πλέον ἄλλαξαν. Καὶ ἡ γλῶσσα μας ἀκόμα κοντεύει νὰ χαθῆ. Ἕνας πολιτικὸς καυχήθηκε, ὅτι θὰ κάνη τὴν Ἑλλάδα Εὐρώπη. Καὶ κάποια κυρία εἶπε ὅτι θὰ κάνη τὶς Ἑλληνίδες νὰ σκὲπτωνται καὶ νὰ ζοῦν σὰν Ἀμερικάνες. Καὶ τί θὰ μείνη πλέον ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια; Ὅλα τ᾽ ἀλλάξαμε. Τί ἔμεινε; Τὸ τομάρι μας μόνο. Γίναμε “Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν”.
Ἂν ὅμως ἔχῃ ἀξία ἡ Ἑλλάς, ἡ ἀξία της εἶνε ὅτι ἔχει μία δική της φυσιογνωμία, ἕνα ἰδιαίτερο πολιτισμὸ καὶ ὁ πολιτισμὸς της εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ψυχὴ τῆς Ἑλλάδος ἂν χάσουμε τὴν Ὀρθοδοξία, χάσαμε τὴν Ἑλλάδα.... Ὅλες οἱ λέξεις τοῦ Χριστοῦ μας ἔχουν ἀξία, ἀλλά ἰδιαιτέρως ἡ πρώτη καὶ ἡ τελευταία, πού εἶπε. Ἡ πρώτη λέξι πού βγῆκε ἀπὸ τὰ πανάχραντα χείλη τοῦ Χριστοῦ μας εἶνε τὸ “Μετανοεῖτε” (Ματθ. 4, 17), καὶ ἡ τελευταία λέξι πού εἶπε ἐπάνω στὸ σταυρὸ εἶνε τὸ “Τετέλεσται” (Ἰωάν. 19, 30).
“Μετανοεῖτε”, εἶπε ὁ Χριστός. “Μετανοεῖτε” ἄντρες καὶ γυναῖκες, κλῆρος καὶ λαός, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ὁ δρόμος πού πήραμε εἶνε λάθος. Σωστὸς δρόμος εἶνε μόνο ἡ ὁδὸς ὅπου μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός. Ξεφύγαμε, ἀπομακρυνθήκαμε, βρεθήκαμε μακριὰ ἀπὸ τὶς ρίζες μας. Γίναμε Εὐρωπαῖοι, λαὸς ἔκφυλος, γεμᾶτος ἐλαττώματα. Ποῦ εἶνε οἱ προγονικὲς ἀρετές; ποῦ εἶνε ἡ εὐγένεια, ἡ σεμνότης, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐργατικότης, ἡ τιμιότης, ἡ φιλαλήθεια, ἡ συνέπεια, ἡ ἀκρίβεια;... Φύγαμε μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Ἕνα μᾶς ὑπολείπεται νὰ μετανοήσουμε, μετάνοια καὶ ἐξομολόγησις.
Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ μᾶς δώσῃ ἕνα δάκρυ, δάκρυ ἀπὸ ῾κεῖνα πού ἔχυναν οἱ ἅγιοι, κι αὐτὸ νὰ γίνῃ Ἰορδάνης, μέσα στὸν ὁποῖο θὰ πλύνουμε τὰ ἁμαρτήματά μας. Διαφορετικά, μᾶς περιμένει τσεκούρι καὶ φωτιά. Τὸ εἶπε ὁ Πρόδρομος Δέντρο, πού δὲν κάνει καρπό, “ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται” (Ματθ. 3, 10) τὸ ἄκαρπο δέντρο τὸ κόβουν καὶ τὸ καῖνε. Γι' αὐτὸ “Μετανοεῖτε”.
Ἀγαπητοί μου! Πιστή στὰ θεῖα ἦταν ἀνέκαθεν ἡ πατρίδα μας. Ἡ ἀθεΐα ἐτιμωρεῖτο ὡς τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Ἀλλὰ τελευταῖα μιὰ μερίδα λαοῦ παρασύρθηκε ἀπὸ ὑλιστικὲς θεωρίες καὶ ἀποστάτησε. Τὸν κίνδυνο αὐτὸν εἶχε διαβλέψει ὁ ἱστορικὸς Παῦλος Καρολίδης καὶ ἐπισφραγίζοντας τὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους σημείωνε “Μέγας εἶνε ὁ κίνδυνος ὁ ἐκ τοῦ κράτους τοῦ ὑλισμοῦ ἀπειλῶν τὴν ἠθικήν ὑπόστασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους”. Ἐξέφραζε ὅμως καὶ τὴν πεποίθησι, ὅτι ἡ πίστι θὰ νικήση τὴν ἀπιστία. Μόνη ἐλπίδα ἡ ἐπάνοδος στὴν πίστι! Καὶ πράγματι, αὐτὴ σῴζει κάθε φορά τὸ ἔθνος θαυματουργικά....».
(Ορθόδοξος Τύπος , Αριθ Φύλλου 1983, 12 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013)
πηγή : http://www.orthodoxostypos.gr
http://o-kalos-poimin.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου