Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Το συγκλονιστικότερο κείμενο όλων των εποχών - Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος



Αγιογραφία Ι.Ν Παντανάσσης Πατρών

Το Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρν κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

    παραβολή το σώτου υο (Λουκ. ιε’. 11-32) εναι τό συγκλονιστικότερο κείμενο λων τν ποχν, τό ποο εναι σέ θέση, νά λλοιώσ μέ τήν δυναμική του καί τίς πλέον σκληρές καρδιές. νεώτερος γυιός «παναστατε», θέλει νά «πελευθερωθ» πό τά οκογενειακά δεσμά καί πό τήν πατρική κηδεμονία. Θέλει, πως λένε ο νέοι σήμερα, νά κάν τήν ζωή του. Γνωρίζει τι εναι λεύθερος καίπιθυμε νά κάν χρήση τς λευθερίας του, πως ατός ντιλαμβάνεται τήν ννοια το ρου. μως, τί κρμα! πάρχει να μπόδιο. Πατέρας... ζε. Δέν χει μοιράσει κόμη τήν περιουσία. Καί... ργε. Δένρχεται  ρα του νά... φύγτσι λοιπόν  γυιός «σκοτώνει» τόν Πατέρα.
«Πατέρα δέν μπορ νά περιμένω λλο. Δός μου τό μερίδιό μου, τό μερτικό μου, (πως θά λέγαμε μες σήμερα). Θέλω νά ζήσω τή ζωή μου».
   Ὁ Πατέρας δέν μπορε νά κάν διαφορετικά, σφίγγει τήν καρδιά του καί μοιράζει τό βιός του.πό τώρα ρχίζει  πόνος το Πατέρα γιά τόν χαμό το παιδιοχι γιά τήν πώλεια τς περιουσίας. Τό παιδί..., ψυχή το νός, το πολωλότος προβάτου. μως ρχίζει καί περιπέτεια το παιδιο λευθερία, τό ραιότερο δρο το Πατέρα.λλά πρέπει νά ξέρς, νά σέβεσαι ατό πού χεις, γνωρίζοντας ποιός σο τό δωσε, καί τί σημασία χει γιά τήν ζωή σου. «Καί κατέφαγε τόν βίον ατο ζν σώτως...». Τραγική διαπίστωση καί δυνηρός τρόπος πού παρουσιάζεται. «Τά ψώνια τς μαρτίας θάνατος», θά επ  πόστολος Παλος (Ρωμ. στ’. 23).  γυιός «πεθαίνει», φοχασε τά προνόμια καί τά γαθά πού το δωσε  Πατέρας. μως ζε Πατέρας. Δέν ζε πλς κάπου μακρυά, που δυνώμενος γιά χρόνια θεωρε  τό παιδί του χαμένο καί πεθαμένο. Τί συγκλονιστικό! Ζε μέσα στήν καρδιά το σώτου παιδιολα χάθηκαν. Μένει  γλυκιά παρηγοριά,  γάπη το Πατέρα. Γυρίζει λοιπόν μέ τήν θύμησή τουκε, στό σπίτι, στόν χρο πού τόν γέννησε  γάπη καί τόν νέστησε κόπος καί τό δάκρυ. φτασε  μεγάλη στιγμή.  γάπη κανε τό θαμα. «λθε ες αυτόν...». Λέγει  γιος ωάννης τς Κλίμακος:«Εδον καθάρτους ψυχάς περί ρωτας σωμάτων μμανς διακειμένας· καί δή σκέψιν μετανοίας προσλαβοσαι, κ πείραςρωτος, τόν ατόν πρός Κύριον μετενηνόχασιν ρωτα· καί πάντα φόβον περπηδήσασαι, πλήστως ες γάπην Θεονεγκεντρίσθησαν» (PG. 5. 777).  γάπη εναι δύναμηνυπολόγιστη. Καί τά βουνά γκρεμίζει.  πεσμένος γυιός  αποφασίζει:«ναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου».
    πάρχει κάποιος πού το μεινε. Δέν εναι μόνος. Χαρακτηριστικές ο λέξεις πού χρησιμοποιε  Κύριος στήν παραβολή. «ναστάς».φο δηλαδή σηκώθηκε, γέρθη πό τό πτμα του. Εναι δυνηρό τό νά «πέφτ» κάποιος πό τό ψος τς χάριτος το Θεοπό τήνγκαλιά τς γάπης το Πατέρα. Τό δυνηρότερο μως καί τραγικότερο εναι τό νά μέν πεσμένος, ν χει τήν δυνατότητα νά σηκωθ.
     δεύτερη σκέψη εναι τό, «πορεύσομαι». Σημαίνει τήν κίνηση ποία γίνεται μετά τήν μεγάλη πόφαση γιά συνάντηση μέ τόγαπώμενο πρόσωπο. Δηλώνει τήν γενναιότητα τς καρδις,  ποία ξεπερνάει λα τά μπόδια καί νακαλύπτει, τι  νθρωπος δέν εναινα λογικό καλάμι, ριζωμένο στόν βορκο τς γς, λλά εναι τό θεο δημιούργημα, «κατ’ εκόνα καί καθ’ μοίωσιν» Θεο, τό ποο σκοπόχει τήν κοινωνία μέ τόν Θεό καί τήν αώνια ζωή καί μακαριότητα.
     ρα τς μεγάλης συνάντησης φτασε. ν προσέξωμε, πώς περιγράφεται  σκηνή ατή, θά ασθανθομε δέος καί σωτερικό σεισμικό συγκλονισμό. Δέν πάρχει ζωηρότερη σκηνή πό ατήν τς συνάντησης το Πατέρα μέ τό παιδί.
   «τι δέ ατο μακρν πέχοντοςεδεν ατόν  πατρ ατοκα σπλαγχνίσθηκα δραμών πέπεσεν πί τν τράχηλον ατοκαί κατεφίλησεν ατόν».
    κενος πού πέφτει πρτος στήν γκαλιά το λλου δέν εναι  υός, ποος δέν προφθάνει κν νά ρθρώσ λόγον καί νά π «Πάτερ,μαρτον ες τόν ορανόν καί νώπιόν σου...», λλά  Πατέρας.κφραση το συγκλονιστικο μεγαλείου τς νευ ρων θυσιαστικςγάπης, τς χαρς καί τς οράνιας εφροσύνης γιά τήν πιστροφή. Τήν σκηνή ατή κολουθε  δεύτερη κπληξη.  «Δότε δακτύλιον ες τήν χερα ατο». Δστε του δακτυλίδι. Σημάδι τς μπιστοσύνης στό παιδί. Τό δακτυλίδι εναι στρογγυλό. Δέν χει οτε ρχή οτε τέλος. τελειότης τς γάπης. Δέχεται τό παιδί, πως εναι. «ξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην». Δύο ρμηνεες δυνάμεθα νά δώσωμε στό σημεο ατό. Καί ο δύο σωστές.  δεύτερη μως συγκινεπερισσότερο πό τήν πρώτη:
α) Δστε του τά καλύτερα νδύματα. Ντστε τόν μέ περίλαμπρα ροχα. «τι νεκρός ν καί νέζησε, καί πολωλώς ν καί ερέθη».
β) Δστε του τήν φορεσιά τήν πρώτη, κείνη πού φοροσε ταν μενε στό πατρικό σπίτι. κείνη πού πέταξε ταν φυγε, ς χρηστη, γιά νάπολαύσ τήν ψεύτικη «λευθερία», πού το χάρισε τήν «γύμνια» τς ψυχς καί το σώματος. Ατή τήν στολή πού θά τόν κάν νά ασθάνεταινετα «στό σπίτι του». Κανένα παιδί δέν κάθεται στό σπίτι του φορντας τήν πίσημη στολή συνεχς. Κανείς δέν ξημεροβραδυάζεται, θά λέγαμε, «μέ κουστούμι καί γραβάτα» στόν οκεο χρο, γιατί τσι δέν ασθάνεται νετα, λλ’ ασθάνεται ςπισκέπτης, φιλοξενούμενος, ξένος. «Καί τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε».
   τοιμάστε τό τραπέζι τς χαρς.  πνευματική εφροσύνη, τό οράνιο γαλλίαμα,  Βασιλική Τράπεζα τς σωτηρίας, τό πανηγύρι τς προσωπικς συνάντησης το σεσωσμένου πλέον μέ τόν Πατέρα,κολουθεται πό τήν λλη εωχία καί χαρά, στήν ποία συμμετέχει καί λογος κτίσις το Θεο«Καί φαγόντες εφρανθμεν...».
   δελφοί μου, ποιος πατέρας κοσμικός χει «χάσει» τό παιδί του καί βρέχει μέ τά δάκρυά του τήν στρωμνή του, ποιος γονιός περιμένει νά ζήσ τήν «πιστροφή» το σπλάγχνου του πό τήν κόλαση τςποστασίας πό τήν πατρική στία καί τήν σπατάλη το «πατρικοπλούτου», κενος καλύτερα πό ποιονδήποτε λλο δύναται νάντιληφθ τό μεγαλεο ατς τς συναντήσεως.  κκλησία κάθεμέρα βιώνει ατές τίς μεγαλειώδεις στιγμές. Ζε τήν πορεία τονθρώπου, τήν χαρά του, τίς στοχίες του, τήν πομάκρυνσή του, πολλάκις, πό τήν πατρική στία, τήν δύνη τς λύπης γιά τήν μαρτία, τήν πόφαση τς πιστροφς, τήν περίγραπτη συγκίνηση καί οράνια εφροσύνη τς συναντήσεως μέ τόν Θεό Πατέρα, γιά τήν ποία τά σύμπαντα χαρς πληρονται καί μυστικς συνευφραίνονται ο οράνιες μέ τίς πίγειες δυνάμεις πί το φρικτο Θυσιαστηρίου, τς Εχαριστιακς δηλαδή Τραπέζης, που θυσιάζεται  οράνιος μνός γιά τήν χαρά τς πιστροφς, γιά τήν συνέχιση τς ζως ες τελευτήτους αἰῶνας. Ρίγη συγκινήσεως κατακλύζουν τήν καρδιά μας, ταν κούωμε τό συγκλονιστικό τροπάριο:
«γκάλας πατρικάς, διανοξαί μοι σπεσον, σώτως τόν μόν, κατηνάλωσα βίον, ες πλοτον δαπάνητον, φορν το λέους Σου. Νν πτωχεύουσαν, μ περίδς καρδίαν· σοί γάρ Κύριε, ν κατανύξει κραυγάζω. μαρτον, σσόν με».
   Καί χαρς πληροται  καρδία μας καί τά σύμπαντα μέ τήνπισφράγιση τς πανηγύρεως, μέ τό οράνιο σμα:
«πιγνμεν δελφοί το μυστηρίου τήν δύναμιν· τόν γάρ κ τςμαρτίας, πρός τήν πατρικήν στίαν, ναδραμόντα, σωτον Υόν πανάγαθος Πατήρ, προϋπαντήσας σπάζεται, καί πάλιν τς οκείας δόξης, χαρίζεται τά γνωρίσματα, κα μυστικήν τος νωπιτελε εφροσύνην, θύων τόν μόσχον τόν σιτευτόν, να μεςξίως πολιτευσώμεθα, τ τε θύσαντι φιλανθρώπ Πατρί, καί τνδόξ θύματι, τ Σωτρι τν ψυχν μν».
δελφοί μου, χει εστόχως λεχθτι «οδείς γιος πάρχει χωρίς παρελθόν καί οδείς μαρτωλός χωρίς μέλλον».
  Ο ποφάσεις εναι δικές μας.  Πατέρας περιμένει νά πέσ πρτος στήν γκαλιά μας.ς μήν λησμονομε, τι τρομερό δέν εναι τόσο τό νά «πέσς», σο τό νά μείνς «πεσμένος», ν χεις τήν δυνατότητα νά φτάσς στόν ορανό. Καί κάτι κόμη. να μονάχα ν πί τς γςχει τό θλιβερό προνόμιο νά μή μπορ ποτέ νά γερθ καί νά πετάξ. Τό σκουλήκι, γιατί πάντοτε σέρνεται. Εμαστε δημιουργημένοι γιά νά κληρονομήσωμε τήν οράνια Βασιλεία.  Πατέρας μς περιμένει, ρκενά γυρίσωμε. κενος πρτος θά μς γλυκοφιλήσκενος θά κλάψπό χαρά γιά τήν πιστροφή καί τήν σωτηρία μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...