Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ ΜΕ ΟΜΙΛΗΤΗ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Μέ τήν δέουσα λαμπρότητα ἑορτάσθη στό Πανεπιστήμιο Πατρῶν ἡ ἑορτή τῶν Τριῶν μεγάλων Φωστήρων καί Διδασκάλων τῆς Οἰκουμένης, Ἁγίων Ἱεραρχῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Ὁ Σεβασμιώτατος ἐχοροστάτησε στόν πανηγυρικό Ἑσπερινό, στόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Πανεπιστημίου, στόν ὁποῖο συμμετεῖχαν πλῆθος Καθηγητῶν καί Φοιτητῶν ἀλλά καί πλῆθος Λαοῦ ἀπό τήν Πάτρα.

Ὁ Σεβασμιώτατος προεχείρισε Ἀρχιμανδρίτην τόν εὐλαβέστατον π. Ἀνδρέα Σπυρόπουλο, ὁ ὁποῖος ἐπί σειρά ἐτῶν ὑπηρέτησε ὡς Ἐφημέριος στόν Πανεπιστημιακό Ναό καί ὁ ὁποῖος παρά τήν ἡλικία του συνεχίζει νά προσφέρῃ τίς ὑπηρεσίες του στόν Ἱερό Ναό.

Νέος Ἐφημέριος στόν Ἱερό Πανεπιστημιακό Ναό, ὁρίσθη ἀπό τόν Σεβασμιώτατο ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμανδρίτης π. Πέτρος Μποζίνης. 

Μετά τόν Ἑσπερινό πραγματοποιήθηκε ὁ ἐπίσημος ἑορτασμός τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στήν μεγάλη αἴθουσα τελετῶν τοῦ Πανεπιστημίου, ὅπου ὁμίλησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος μέ θέμα:

«Ἡ κατά κόσμον γνώση καί ἡ κατά Θεόν σοφία».

Τόν Σεβασμιώτατο προσεφώνησε ὁ Πρύτανης τοῦ Πανεπιστημίου κ. Γεώργιος Παναγιωτάκης, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε στό πρόσωπο τοῦ Ἱεράρχου μέ θερμά λόγια καί ἐξῆρε τόν ρόλο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας στήν κοινωνία μας. Ἐπίσης τόν εὐχαρίστησε γιά τήν ἀποδοχή τῆς προσκλήσεως νά ἐκφωνήσῃ τόν πανηγυρικό τῆς ἡμέρας κατά τόν λαμπρό ἑορτασμό τῆς μνήμης τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, στό Πανεπιστήμιο.

Ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε τόν κ. Πρύτανη, τούς Ἀντιπρυτάνεις, τούς Ἐλλογιμοτάτους Καθηγητάς καί τούς Φοιτητάς γιά τήν τιμή πού τοῦ ἔκαναν νά μιλήσῃ κατά τήν μεγάλη ἡμέρα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καί τῆς Παιδείας, μέσα στόν ναό τοῦ πνεύματος, πού φέρει ὡς ἔμβλημά του τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου καί τόν χιαστό σταυρό του.

Ἐν συνεχείᾳ ἀνεφέρθη

α) Στήν κοσμική γνώση, ἡ ὁποία «ὅρος τῆς φύσεως ἐστί» (Ἰσαάκ ὁ Σῦρος), ἀποκτημένη διά τῶν αἰσθήσεων καί τῆς μελέτης, τυγχάνουσα σχετική καί τρεπτή, ὡς ἐνασχολουμένη μέ τρεπτά πράγματα.

β) Στήν κατά Θεόν γνώση, ἡ ὁποία «ἄνωθεν ἐστί κατερχομένη» (Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος), κινουμένη στό ἐπίπεδο τοῦ ἀκτίστου καί ἀποκαλυπτομένη εἰς τόν ἄνθρωπον κατόπιν μυστικῆς, ἐσωτερικῆς πνευματικῆς διεργασίας. Εἶναι ἀπόλυτη καί ὄχι τρεπτή καί ἡ διαδικασία γιά τήν ἀπόκτησή της εἶναι ἀτέρμονη. Ὅποιος κατέχει τήν κατά Θεόν γνώση καί σοφία «δύναται πετασθῆναι ἐν ταῖς χώραις τῶν ἀσωμάτων πτέρυξι καί ἅψασθαι τοῦ βάθους τῆς θαλάσσης τῆς ἀναφοῦς... Τότε αἱ αἰσθήσεις αἱ ἔσω ἐξυπνίζονται πρός ἐργασίαν τοῦ πνεύματος κατά τήν τάξιν τήν γινομένην ἐν ἐκείνῃ τῇ διαγωγῇ τῆς ἀθανασίας καί τῆς ἀφθαρσίας...» (Ἰσαάκ ὁ Σῦρος).

γ) Στή σχέση μεταξύ κοσμικῆς καί θείας γνώσεως, τονίσας ὅτι καί τά δύο εἴδη γνώσεως εἶναι καλά καί ὠφέλιμα, ἀλλ’ ὄχι ἰσάξια καί ἐξ ἴσου ἀπαραίτητα. Τό πρόβλημα εὑρίσκεται στό ὅτι πολλάκις ὁ ἄνθρωπος ἀπολυτοποιεῖ τίς δικές του δυνάμεις καί ἐξορίζει ἀπό τήν ζωή του τόν Θεό. Τότε τό κάθε ἐπιστημονικό ἐπίτευγμα καταντᾶ ἐπικίνδυνο, ἀφοῦ τυγχάνει τοῖς πᾶσι γνωστόν, ὅτι «πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καί τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται» (Πλάτ. Μενέξ. 246e).

Ἡ πρώτη, ἡ κοσμική γνώση, ἀπό μόνη της «ἄγονός τε καί στεῖρα τυγχάνει» ἀφοῦ εἶναι «ἀεί ὠδινοῦσα καί μηδέποτε ζωογονοῦσα τῷ τόκῳ» (Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης).

Συνδυαζομένη μέ τήν ἐξ ἀποκαλύψεως ἀλήθεια βοηθάει τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ τίθεται στήν ὑπηρεσία πλέον τῆς σωτηρίας. Αὐτό συνέβη στή ζωή τῶν Ἁγίων Τριῶν Φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος, τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν.

δ) Στήν προσέγγιση τῆς κοσμικῆς, ἀλλά καί τῆς θείας γνώσεως.

Ἡ πρώτη προσεγγίζεται μέ τήν μελέτη καί τήν ἐπιστήμη. Χρειάζεται σέ κάποιες περιπτώσεις πειραματισμός μέσω εἰδικῶν ὀργάνων.

Ἡ δεύτερη προσεγγίζεται ἐπίσης μέσω κάποιων εἰδικῶν λεπτῶν πνευματικῶν ὀργάνων, ὅπως εἶναι ἡ ταπείνωση καί ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας.

ε) Στό ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός ἐπιστήμων. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος βλέπει τήν ἐπιστήμη καί τήν ἔρευνα ὡς κλίμακα θεώσεως.

Μαθαίνει μέσα ἀπό τό ἐπιστημονικό ἔργο καί ἐπιτυγχάνει τήν ταπείνωση.

Γίνεται μέσα ἀπό τήν ἐπιστήμη συνεργός Θεοῦ.

Βλέπει τόν ἄνθρωπο ὄχι ὡς πειραματόζωο ἀλλ’ «ὡς Θεόν κεκελευσμένον» (Μ. Βασίλειος) καί ὡς «ζῶον θεούμενον» (Γρηγόριος Νύσσης) καί ὡς «μικτόν προσκυνητήν» (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Ἔχει γνώση τῆς σχετικότητος καί μικρότητός του καί ἀρνεῖται νά ὑπηρετήσῃ τήν ἀλλαζονεία, τήν φιλαυτία, τήν χρησιμοθηρία, τόν ἐπαγγελματισμό καί τήν ἀπανθρωπία.

·  Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχαι κατέληξε ὁ Σεβασμιώτατος ἦταν πανεπιστήμονες. Ὅμως πάνω ἀπό ὅλα ἦταν Ἅγιοι. Δυστυχῶς σήμερα τά παιδιά μας, ὁ κόσμος γενικώτερα τούς γνωρίζει, ὡς φιλοσόφους, ὡς ρήτορες, ὡς γνῶστες τῆς Ἐλληνικῆς παιδείας καί ὄχι ὡς Ἁγίους.

Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχαι εἶχαν ὁράματα. Ἡ παιδεία σήμερα ἆρα γε ἔχει ὁράματα;

Τέλος εὐχήθηκε ἀπό καρδίας τά δέοντα στόν Πρύτανη καί τούς Ἐλλογιμωτάτους κ.κ. Καθηγητάς, στούς Φοιτητάς καί σέ ὅλο τό πολυπληθές ἀκροατήριο φωτισμόν καί σύνεσιν ἐν πᾶσι διά πρεσβειῶν τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν.

·                    Μετά τήν ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου τιμήθηκαν οἱ ἀποχωρήσαντες Καθηγηταί μέσα σέ κλῖμα συγκινησιακά φορτισμένο.

Τέλος, παρουσιάστηκε θαυμάσιο, ἐπίκαιρο μουσικό πρόγραμμα, ἀπό τήν χορωδία τῆς Χριστιανικῆς Φοιτητικῆς Δράσης Πατρῶν. 

πηγή : http://www.i-m-patron.gr