Ποιήμα του πατρός Ευαγγέλου για την εκδημία του Ελευθερίου Βογιατζή εκκλησιαστικού επιτρόπου

Μαρτίου έξι μέρα θλιβερή,                    Και πάντα κλιματιστικά,
Τρίτη και κακοκαιρία,                            φώναζε χρειαζόμαστε,
στο πένθος εβυθίστηκε,                        να βάλουμε στην Εκκλησιά,
όλη η Ενορία.                                         δια να δροσιζόμαστε.

Η Εκκλησία γέμισε,                                Και πραγματοποιήθηκε,
κόσμο από όλα τα μέρη,                        και ήταν χαρά του μόνη,
για να αποχαιρετήσουνε,                        όπου εις τα παράθυρα,
τον Βογιατζή Λευτέρη.                           παύει να σκαρφαλώνει.

Τον άνθρωπο που ήτανε,                        Μα δυστυχώς όλα αυτά,
της Ενορίας στύλος,                              πλέον τα έχει χάσει,
και κύριος πραγματικός,                        γιατί τον κάλεσε ο Θεός,
και με τους πάντες ήλιος.                      κοντά του για να ησυχάσει.

Και απορία πως έφθασε,                       Και προϊστάμενος του Ναού,
να ζή αυτό το δράμα,                             που τον είχε δεξί του χέρι,
τον τελευταίο τον καιρό,                        που είναι ο πάτερ Χρύσανθος,
με πόνους και με κλάμα.                       πολύ θα υποφέρει.

Ο Υπηρέτης στον Άγιο,                        Διότι είχανε μαζί,
Νεκτάριο την Εκκλησία,                       πάντα συνεργασία,
του έδωσε ο Θεός πολύ,                      και γίνανε θαυμάσια,
βαριά δοκιμασία.                                  έργα στην Εκκλησία.

Και την εδέχτηκε ομαλά,                     Γι' αυτό στην επικήδειο,
χωρίς να αγανακτήσει,                         που είχε εκφωνήσει,
και έλεγε Δοξα σοι ο Θεός,                 όλος ο κόσμος και αυτός,
ό, τι έχει αποφασίσει.                           μαζί είχαν δακρύσει.

Πρωί Πρωί στην Εκκλησιά,                 Θερμά συλλυπητήρια,
παρ' όλο που πονούσε,                        στη σύζυγο και στα παιδιά του,
ερχότανε και βοήθαγε,                         καθώς και τα εγγόνια τους,
και δεν αγκομαχούσε.                          τα τόσο αγαπητά του.

Και εις το Τέλος έτρεχε,                      Τον Ελευθέριο πάντοτε,
πάντα να κοινωνήσει,                          κανείς δεν θα ξεχάσει,
και του Θεού η Δύναμις,                     να είναι ελαφρό το χώμα του,
να τον ανακουφίσει.                             που τον έχει Σκεπάσει.

Μα όταν ήτανε καλά,
δεν έχανε ευκαιρία,
εάν καθότανε όρθια,
καμιά ανήμπορη κυρία.

καρέκλα αμέσως έφερνε,
να δώσει να καθήσει,
για να μην κάθεται όρθια,
για να την ανακουφήσει.

Χειμώνα τα καλοριφέρ,
έτρεχε μπρος να βάνει,
δια τους εκκλησιαζόμενους,
ο χώρος να ζεστάνει.

Το καλοκαίρι που ο καύσωνας,
κόντευε να μας πνίξει,
έτρεχε τα παράθυρα,
και πόρτες να ανοίξει.

π. Ευάγγελος.