Κυριακή Ε΄ Νηστειών (Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας) – Πορεία πρoς τo Πάθος

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ : Μάρκ. ι΄ 32-45

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ :Ἑβρ. θ΄ 11-14

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα»

Ὁ Κύριος πορεύεται μὲ τοὺς μαθητές Του πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὸ Πάθος. Πορεύεται μὲ θαυμαστὴ σταθερότητα. Ἐπιθυμεῖ ὅμως νὰ προετοιμάσει καὶ τοὺς μαθητές Του. Γι᾿ αὐτό, ὅπως ἀκούσαμε στὴν ἀρχὴ τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, τοὺς προανήγγειλε τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.

 Καὶ ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε ἀνάγκη προετοιμασίας, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴ μεγάλη ἑορτὴ ποὺ ἔρχεται. Σ᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ ἐπιμείνουμε σήμερα: πῶς πρέπει νὰ ἑορτάσουμε τὸ Πάσχα. Θὰ μᾶς καθοδηγήσουν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ποὺ προτάξαμε.

1. Νὰ ὑψωθοῦμε

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν», εἶπε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. «Ἰδού». Σημαίνει: Προσέξτε σ᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ. «Ἀναβαίνομεν». Ἀνεβαίνουμε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου θὰ πάθω. Ὁ Κύριος λέει «ἀνεβαίνουμε», διότι ἡ Ἱερουσαλὴμ ἦταν χτισμένη ἐπάνω σὲ λόφους, σὲ μεγαλύτερο ὑψόμετρο ἀπὸ τὴ γύρω περιοχή.

Οἱ λόγοι αὐτοὶ ἀφοροῦν καὶ σ᾿ ἐμᾶς, ἀλλὰ μὲ ἄλλη ἔννοια. Νὰ προσέξουμε καθὼς πλησιάζουν οἱ ἅγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Νὰ ἀνεβοῦμε ὄχι ὑψομετρικὰ ἀλλὰ πνευματικά. Νὰ ὑψωθοῦμε πάνω ἀπὸ τὰ πάθη μας, νὰ ὑπερβοῦμε τὸν κατώτερο ἑαυτό μας. Νὰ μετανοήσουμε βαθύτερα. Νὰ ἐξομολογηθοῦμε μὲ μεγαλύτερη θέρμη. Νὰ συγχωρηθοῦμε μὲ ὅσους ἔχουμε μαλώσει ἢ παρεξηγηθεῖ.

Ὀφείλουμε ἀκόμη νὰ φράξουμε κάθε δρόμο ἀπὸ ὅπου εἰσέρχεται ἡ ἁμαρτία καὶ μᾶς μολύνει. Νὰ νηστέψουμε καὶ στὶς αἰσθήσεις. Νὰ νηστέψουμε καὶ στοὺς λογισμούς. Νὰ παρακαλέσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ πνεύσει στὴν καρδιά μας σὰν βίαιος εὐεργετικὸς ἄνεμος καὶ νὰ ἀπομακρύνει τὶς ἀναθυμιάσεις τῆς ποικίλης κακίας καὶ ἀκαθαρσίας μας. Σὲ ὅλα αὐτὰ μᾶς βοηθάει ἡ περίοδος ποὺ διερχόμαστε, ἡ νηστεία τῶν τροφῶν καὶ οἱ ἱερὲς Ἀκολουθίες· δίνουν τόνο στὸν ἀγώνα τῆς ψυχῆς.

Νὰ ὑψωθοῦμε ὅμως ὄχι μόνο πάνω ἀπὸ τὰ ἐφάμαρτα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ γήινα, ἀπὸ τὸν θόρυβο τῆς καθημερινότητος, τὶς πολλὲς ἀσχολίες καὶ ὑποχρεώσεις. Μὰ πῶς θὰ ξεφύγουμε; Ὁπωσδήποτε ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα καὶ δὲν ἐπιδέχονται ἀναβολή, πρέπει νὰ γίνουν. Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ μὴ μᾶς ἀπορροφήσουν, νὰ μὴν κυριαρχήσουν στὴν καρδιά μας. Εὐχῆς ἔργον εἶναι ποτὲ νὰ μὴν κυριαρχοῦν στὴ σκέψη καὶ στὴν καρδιά μας, πολὺ περισσότερο τὶς ἡμέρες τῶν μεγάλων ἑορτῶν. Νὰ ἀφήσουμε καὶ τὶς εὐχάριστες ἀσχολίες μας· θὰ τολμούσαμε νὰ ποῦμε, καὶ τὰ προβλήματά μας. Καὶ ποῦ νὰ στραφοῦμε;

2. Νὰ ζήσουμε τὰ ἱερὰ γεγονότα

Νὰ στραφοῦμε «εἰς Ἱεροσόλυμα». Ὅσο γίνεται πνευματικὰ πιὸ καθαροὶ καὶ ἤρεμοι, νὰ ἀνεβοῦμε στὴν Ἱερουσαλήμ· ὄχι στὴ γεωγραφικὴ πόλη Ἱερουσαλήμ, ἀλλὰ στὰ μεγάλα κοσμοσωτήρια γεγονότα ποὺ συνέβησαν τότε ἐκεῖ· στὰ Πάθη τοῦ Κυρίου, ποὺ ἄλλαξαν τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ ἄνοιξαν τὸν Παράδεισο.

Νὰ βροῦμε χρόνο νὰ μελετήσουμε. Μποροῦμε νὰ μελετήσουμε τὶς ἱερὲς Ἀκολουθίες τῶν ἡμερῶν ἢ τὰ δώδεκα Εὐαγγέλια ἢ ἄλλο σχετικὸ βιβλίο. Νὰ ἐμβαθύνουμε, νὰ μᾶς ἀγγίξουν βαθιὰ τὰ ἱερὰ γεγονότα. Νὰ ἱκετεύσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς χαρίσει κατάνυξη, μετάνοια, εὐγνωμοσύνη. Ἡ ἀνθρώπινη καρδιὰ εἶναι δύσκολη στὸ νὰ ὑψωθεῖ στὰ οὐράνια, νὰ αἰσθανθεῖ τὸν ὠκεανὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται προσπάθεια, φροντίδα, ἡσυχία. Χρειάζεται κυρίως ἡ θεία Χάρις, γιὰ νὰ ἀνοίξει στὰ μάτια τῆς ψυχῆς τὸ μυστικὸ κάλλος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Νὰ βρεθοῦμε εὐλαβικὰ στὸ Ὑπερῶο, ὅπου ὁ Κύριος, ἀπόλυτα εἰρηνικὸς καὶ ἀνεξίκακος, χαρίζει στὴν ἀνθρωπότητα ποὺ ἑτοιμάζεται νὰ Τὸν θανατώσει, τὸ πιὸ μεγάλο δῶρο, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Στὴ Γεθσημανῆ νὰ γίνουμε μάρτυρες τῆς ἀγωνίας Του καὶ νὰ λυπηθοῦμε γιατὶ τόσο εὔκολα ἁμαρτάνουμε, γιατὶ δὲν μισήσαμε τὰ πάθη μας. Νὰ ἀτενίσουμε τὸν προδότη μαθητή, τὸν ἀρνητὴ Πέτρο – μήπως τοὺς μοιάζουμε κάποτε; Νὰ δοῦμε τὴ φραγγέλωση, τὰ ραπίσματα, τοὺς ἐμπτυσμούς, τοὺς χλευασμοὺς καὶ τέλος τὴ φοβερὴ Σταύρωση.

Ἐκεῖ στέκεται ἡ πιὸ ἁγία καὶ ἡ πιὸ πονεμένη Μητέρα τοῦ κόσμου. Μποροῦμε νὰ τὴν κοιτάξουμε στὰ μάτια; Τὸ δικό μας χέρι κρατάει τὴ ρομφαία ποὺ ξεσχίζει τὴν καρδιά της. Νὰ μετανοήσουμε. Νὰ τῆς ζητήσουμε εἰλικρινὰ συγγνώμη. Νὰ σταθοῦμε κι ἐμεῖς κάτω ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένο γιὰ ὥρα. Νὰ συναισθανθοῦμε τὴ δική μας εὐθύνη, τὴ δική Του ἀγάπη. Νὰ Τοῦ μιλήσουμε, νὰ Τοῦ ἀνοίξουμε τὴν καρδιά μας. Καὶ ν᾿ ἀποφασίσουμε τί θὰ Τοῦ ἀνταποδώσουμε γιὰ τὴ μεγάλη θυσία Του γιὰ ἐμᾶς. «Συμ­πορευθῶμεν αὐτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν». Νὰ πορευθοῦμε μαζί Του καὶ νὰ σταυρωθοῦμε μαζί Του.

Τὰ Ἄχραντα Πάθη καὶ ἡ λαμ­προφόρος Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι γεγονότα ποὺ περιέχουν πέλαγος ἱερῶν νοημάτων, χαρίζουν ἀνεπανάληπτα βιώματα καὶ πραγματικὰ μεταμορφώνουν, ἐξαγιάζουν τὸν πιστὸ ποὺ τὰ ἑορτάζει μὲ ψυχικὴ ἀνάταση, ἐσωστρέφεια, ἐσωτερικὴ ἡσυχία καὶ μετάνοια. Ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὴν εὐκαιρία ποὺ μᾶς χαρίζει καὶ ἐφέτος ὁ Κύριος· ἂς χαροῦμε, ἂς ζήσουμε τὸ πολύτιμο δῶρο Του ποὺ λέγεται Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάς, ἐφέτος καὶ ὅσες ἀκόμη φορὲς μᾶς τὸ χαρίσει στὴ ζωή μας.