Ευρεία συζήτηση, διάλογος ή και μονόλογος διεξάγεται στη σημερινή Ελλάδα (και όχι μόνον) με αντικείμενο τη Θεία Κοινωνία στην παρούσα έξαρση της λοιμικής νόσου.
Το ριπίδιο ανάπτυξης των απόψεων είναι τεράστιο και μαζί με αυτό οι αντικρουόμενες απόψεις. Από την αδιαπραγμάτευτη παραδοχή ώς την απόλυτη ή και εμμονική άρνηση. Η τελευταία θέση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον αν παρατηρήσει κανείς από ποία στόματα εκπορεύεται. Δοκησίσοφοι δημοσιογράφοι, ιατροί άγευστοι πνευματικότητας, διανοητές πάσης φύσεως, πολύ συχνά «ξένοι» πνευματικώς πάνω στην ελληνική γη. Η Θεία Ευχαριστία εκλαμβάνεται από εκείνους ως «τελετή» και η Θεία Κοινωνία ως το συμμετοχικό στοιχείο αυτής της τελετής. Επομένως, και εντός της διαδικασίας της λεγόμενης «απομάγευσης» της ελληνικής κοινωνίας, η οποία υποστηρίζεται πολλές δεκαετίες τώρα από διανοουμένους, κυρίως κοινωνιολόγους και ιστορικούς, υπάρχει αβυσσαλέα απόσταση ανάμεσα στο μυστήριο, όπως το βιώνει παραδοσιακά η ελληνορθόδοξη κοινωνία αιώνες τώρα, και στις ανωτέρω απόψεις εντελώς «λογικοκρατούμενες» και περιοριστικές. Ταυτοχρόνως και ως τρανή απόδειξη της αλογίας η οποία επικρατεί, παρατηρεί κανείς ότι σε «εχθρικές» προς το μυστήριο σελίδες του διαδικτύου, παραλλήλως με τα κείμενα περί του «λογικού» κινδύνου από τη Θεία Κοινωνία, να ξεδιπλώνονται δίπλα τους αστρολογικές προβλέψεις και ερμηνεία των ζωδίων!!!
Αυτή η διχοστασία μεταξύ της διανόησης και του λοιπού ορθοδόξου ελληνικού λαού δεν είναι ένα σημερινό φαινόμενο. Έχει ξεκινήσει πολλούς αιώνες τώρα. Τις δυνατές της απαρχές βρίσκουμε ήδη την εποχή των Σταυροφοριών (13ος αι.), ενδυναμούμενη στο δεύτερο μισό του 18ου αι., εντός του κινήματος του διαφωτισμού. Παρά ταύτα, είναι εκπληκτικό πώς η λαϊκή ευσέβεια, χωρίς φυσικά ακαδημαϊκή θεολογική γνώση, αλλά με την εμπειρική συμμετοχή στη θεία λατρεία διασώζει την ορθόδοξη πνευματικότητα και επιμένει αιώνες τώρα στη βίωση του ορθοδόξου φρονήματος (και με κάποιες αστοχίες βεβαίως).
Στη σημερινή συγκυρία, όμως, κυρίως λόγω της δύναμης επιβολής του τηλεοπτικού λόγου, της σταδιακής απομείωσης ειδικά τα τελευταία χρόνια της διδασκαλίας και βίωσης της ορθόδοξης πνευματικότητας, καθώς και της λοιδορίας την αυτή οποία υφίσταται, ο ελληνικός κόσμος μοιάζει αμήχανος και ζαλισμένος. Το ποίμνιο στους ναούς μειώνεται, λόγω του φόβου, ειδικά στις μεγάλες πόλεις και δη την Αθήνα, η αντιμετώπιση του προβλήματος μοιάζει εντελώς αντεστραμμένη από ό,τι στο παρελθόν, το οποίο μαστιζόταν σταθερά και μόνιμα από λοιμικές ασθένειες (κυρίως πανώλη και γρίπη). Κι ενώ οι άμεσοι πρόγονοί μας (δηλαδή οι γονείς μας και οι παππούδες μας) αντιμετώπιζαν τα λοιμώδη με πάνδημες λιτανείες ιερών εικόνων και αγίων λειψάνων, ικεσίες, τέλεση θείων λειτουργιών, και αγιασμών, δηλαδή όπως γίνεται κατανοητό «εντός του επικίνδυνου εξωτερικού χώρου», οι σημερινοί νεοέλληνες αντέστρεψαν πλήρως και παντελώς το σχήμα αυτό. Τούτο σημαίνει ότι έχει επέλθει μια τεράστια αλλαγή στο ελληνικό σώμα με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον (χωρίς αυτό να δηλώνει απαξίωση των λογικών μέτρων προστασίας της υγείας!).
Παρά ταύτα, το ευλογημένο λείμμα πάντοτε υπάρχει: σημαντικός αριθμός πιστών, ειδικά στην επαρχία, προσέρχεται άφοβα στη θεία λειτουργία και μεταλαμβάνει των αγίων μυστηρίων. Όχι μόνον γονείς με τα νήπια, ή ηλικιωμένοι, αλλά και πολλοί νέοι, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει.
Πρέπει όμως ο λαός μας να ξαναθυμηθεί ή να μάθει εκ νέου ότι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ο πυρήνας και η καρδιά της Εκκλησίας και ότι η Εκκλησία υπάρχει στον κόσμο πρωτίστως για να τελεί το μυστήριο και να ενώνει τους πιστούς διά του άρτου και οίνου, μεταβαλλόμενων στο πανάχραντο Σώμα και το πανάσπιλο Αίμα του Χριστού, με τον ίδιο τον Θεό!! Η δύναμη του μυστηρίου είναι υπέρλογη, καθαρτική, αγιαστική και όσοι έχουν εμπειρία του μυστηρίου γνωρίζουν ότι αυτό χαρίζει υγεία και ότι όταν τηρούνται βασικές προϋποθέσεις συμμετοχής σε αυτό - κατά το δυνατόν άσκηση, διαρκής μετάνοια, ειλικρινής εξομολόγηση - η ζωοποιός δύναμη του μυστηρίου είναι τέτοια ώστε να μεταβάλλει μέχρι και τη σωματική και ψυχική-πνευματική κατάσταση του ανθρώπου, να επεμβαίνει ακόμα και στην κυτταρική δομή, απαλλάσσοντας από ασθένειες και πάθη. Όλα τούτα δηλώνουν ότι η ορθόδοξη πίστη και πνευματικότητα δε βασίζεται σε θεωρητική γνώση, αλλά μόνον σε ΕΜΠΕΙΡΙΑ δηλαδή σε ΓΕΥΣΗ ζωής («λάβετε φάγετε/ πίετε εξ αυτού πάντες»). Αυτός είναι και ο λόγος της τερατώδους διαστρέβλωσης του μυστηρίου και της κατασυκοφάντησης (δηλαδή βλασφημίας) που παρατηρείται, διότι οι αρνητές δεν έχουν εμπειρία της ορθόδοξης θεραπευτικής, δηλαδή της καθάρσεως. Η ορθόδοξη θεολογία είναι εμπειρική και πρακτική «επιστήμη», δηλαδή ιατρική, στην οποία επιδιωκόμενος στόχος είναι η απόκτηση του αγίου Πνεύματος και ο καθολικός εξαγιασμός του ανθρώπου κι όχι η «κατασκευή» καλών ανθρώπων. Η κάθαρση της καρδίας και του νοός του πιστού διά της διαρκούς μετανοίας - πράξη εντελώς ενεργητική και ουδόλως παθητική όπως αφελώς την σκέπτονται πολλοί - και η μετοχή στο ανυπέρβλητο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο ανοίγει στον πιστό θέα σε εντελώς ανυποψίαστους κόσμους, λειτουργούν ζωοποιητικά και ζωογονητικά και σε ΚΑΜΜΙΑ περίπτωση δεν μπορούν να μεταδώσουν φθορά, δηλαδή ασθένεια. Απλοί μάρτυρες αυτού οι ανά τους αιώνες πρεσβύτεροι και επίσκοποι, οι οποίοι μεταδίδοντας τη θεία Κοινωνία στους πιστούς, καταλύουν στη συνέχεια το υποληφθέν Σώμα και Αίμα στο Άγιο Ποτήριο με την ίδια Αγία Λαβίδα, η οποία έχει εισέλθει προηγουμένως σε εκατοντάδες στόματα! Αν ίσχυαν όσα υψηγορούν οι αρνητές του μυστηρίου δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται εν ζωή οι κληρικοί μας!!!!!
Η τέλεση της Θείας Λειτουργίας συνιστά ό,τι υψηλότερο και σπουδαιότερο μπορεί να συμβεί πάνω στη γη. Και είναι προς τιμήν του ασκητικοτάτου σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ.κ. Ιερωνύμου η απόφασή του να τελείται καθημερινή Θεία Λειτουργία στον ιερό ναό Αγίας Τριάδος, στο κέντρο του Αιγίου, ώστε να εξαγιάζεται μεν ο τόπος και η πόλη ολόκληρη, αλλά κυρίως να μετέχουν στην αθανασία, όσοι πιστοί, διά του παναχράντου Σώματος και του πανασπίλου και ζωοποιού Αίματος του Κυρίου Ιησού Χριστού!!!
Δρ. Ιστορίας και Δρ. Θεολογίας
Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου