ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ: Στις δοκιμασίες δοκιμάζεται η πίστη μας.

«Ὁ δέ ἀποκριθείς εἶ­πεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀ­πο­λωλότα οἴκου Ἰσρα­­­ήλ» (Ματθ. 15.24).

Μία ταλαίπωρη μη­τέ­ρα παρουσιάζει σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Μία μητέρα, ἡ θυγατέρα τῆς ὁποίας βρίσκεται ὑπό τήν ἐπή­ρεια τοῦ δαίμονος, πλη­σιά­ζει τόν Χριστό καί ζη­τᾶ τή βοήθειά του.

Δέν εἶναι Ἰσραηλίτισ­σα, εἶναι Χαναναία· δέν πιστεύει δηλαδή στόν ἀ­­ληθινό Θεό, ἀλλά στούς ψεύτικους θεούς τῶν εἰδώλων. Ὅμως φαί­νεται πώς ἀναγνω­ρί­ζει στόν Χρι­στό τόν Μεσ­σία, καί ἔχει ἀκού­σει πιθα­νόν γιά τή δύ­να­μή του νά ἐξάγει τά δαιμόνια. Γι᾽ αὐτό σπεύ­δει πίσω ἀπό τή συνο­δεία του καί φω­νάζει καί τόν παρα­κα­λεῖ νά τή βοηθήσει. Οἱ κραυ­γές της εἶναι τόσο ἐπί­μο­νες ὥστε ἐνο­χλοῦν τούς μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ, πού τοῦ ζητοῦν νά ἱκανοποιήσει τό αἴ­τη­­μά της γιά νά ἀπαλ­λαγοῦν ἀπό αὐτή.

Ἡ ἀπορριπτική ἀπά­ν­τη­ση τοῦ Χριστοῦ «οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀπο­λωλότα οἴκου Ἰσραήλ» δέν ἐκ­φρά­ζει μία ἀρνη­τική στά­ση ἀπέναντι στούς μή Ἰου­δαίους, δέν ἐκ­φρά­ζει τήν πρό­θεσή του νά δια­χωρίσει τούς Ἰ­ου­­δαί­ους ἀπό τούς εἰ­δω­­­λο­λάτρες. Δέν θά μπο­­­ροῦσε, ἄλλωστε, νά συμ­βαίνει αὐτό, ἐφό­­σον ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός δίδαξε καί διακή­ρυξε τήν ἰσό­τη­τα μετα­ξύ τῶν ἀν­θρώ­­­πων καί ἀπέστειλε τούς ἀποστό­λους νά μα­­­θητεύσουν «πάντα τά ἔθνη». Καί ἀκόμη δέν ἐκ­φράζει κάποια ἔλ­λειψη συμπάθειας τοῦ Χριστοῦ πρός τό πρό­βλη­­μα μιᾶς μητέρας πού βλέπει τή θυγατέρα της νά βασανίζεται στά χέρια τοῦ δαίμονος.

Ἡ ἀγάπη ὅμως καί ἡ εὐ­σπλαγχνία τοῦ Χρι­στοῦ συγκαλύπτεται προ­­­­σωρινά πίσω ἀπό τήν ἀπορριπτική αὐ­τή ἀπάντηση, γιά νά ἀνα­δει­χθεῖ τό μεγαλεῖο τῆς πίστεως τῆς Χανα­ναίας καί νά γίνει παράδειγ­μα πρός ὅλους. Γι᾽ αὐτό καί τήν ἀφήνει νά πε­ρι­μένει καί νά ὑπο­μέ­νει· καί τότε ὄχι μόνο ἐκ­πλη­ρώνει τήν ἐπιθυ­μία της καί θεραπεύει τήν κό­ρη της, ἀλλά τῆς προσ­φέρει καί τό ὑπέ­ροχο ἐγκώμιο τῆς πί­στε­­­ώς της: «ὦ γύναι, με­­γάλη σου ἡ πίστις· γε­νηθήτω σοι ὡς θέλεις».

Αὐτή τήν πίστη πού διακρίνει καί ἐγκωμιά­ζει ὁ Χριστός στό πρό­σωπο τῆς Χαναναίας γυναίκας, ζητᾶ καί ἀπό ἐμᾶς ὁ Ἰησοῦς. Γι᾽ αὐτό καί κάποιες φορές δέν ἀνταποκρίνεται ἄμεσα σέ ὅσα τοῦ ζητοῦμε. Μᾶς ἀφήνει νά περιμένουμε. Μᾶς ἀφήνει νά ἐπιμένουμε. Μᾶς ἀφήνει νά ἐπαναλαμβάνουμε τά αἰτήματά μας στήν προσευχή μας πολλές φορές καί συχνά γιά μεγάλο διάστημα, ὅπως γνωρίζουμε καί ἀπό τή ζωή πολλῶν ἱερῶν μορφῶν τῆς πίστεώς μας καί ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Δέν τό κάνει, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός γιατί δέν μᾶς ἀκούει. Δέν τό κάνει, γιατί θέλει νά μᾶς ταλαιπωρήσει. Δέν τό κάνει, γιατί ἀδιαφορεῖ. Τό κάνει, γιατί θέλει νά δοκιμάσει τήν πίστη μας καί τήν ἐμπιστοσύνη μας σέ Ἐκεῖνον. Τό κάνει, γιατί θέλει νά μᾶς δοκιμάσει ἐάν πράγματι πιστεύουμε ὅτι μπορεῖ νά μᾶς δώσει αὐτό πού τοῦ ζητοῦμε. Τό κάνει, γιατί ξέρει ὅτι ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐπιμονή μας θά ἐνισχύσει τήν πίστη μας καί θά τήν κάνει πιό ἀληθινή καί πιό γνήσια.

Ἄς ἀκολουθήσουμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, τό παράδειγμα τῆς Χαναναίας γυναίκας, καί ἄς μήν παραιτούμεθα, ἄς μήν ἀπελπιζόμεθα, ὅταν βλέπουμε τόν Χριστό νά ἀργεῖ νά ἀνταποκριθεῖ ἤ καί νά μήν ἀνταποκρίνεται φαινομενικά σέ ὅ,τι τοῦ ζητοῦμε. Ἄς ἐπιμένουμε καί ἄς τοῦ ζητοῦμε αὐτό πού ἔχουμε ἀνάγκη μέ πίστη στήν ὑπόσχεσή του ὅτι «πᾶς ὁ ζητῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει». Καί νά εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ὁ Χριστός δέν θά ἀφήσει ἀναπάντητο τό αἴτημά μας, ἐφόσον εἶναι γιά τό καλό μας, ἀλλά θά ἀνταποκριθεῖ καί θά χαρίσει καί σέ μᾶς μαζί μέ αὐτό καί «πάντα τά πρός σωτηρίαν αἰτήματα», ὅπως καί στή Χαναναία γυναίκα. Ἀμήν.