Μήπως δεν είχα ακούσει για σένα πριν; Μήπως δεν έλεγαν οι Νεκταρίες και οι Νεκτάριοι που γνώριζα, τα θαύματά σου που τους "υποχρέωσαν" σ' αυτό το όνομα;
Mήπως δεν ανατρίχιασα με την συγγένισσά μου που παρακαλούσε είκοσι χρόνια για ένα παιδί και πήγες στον ύπνο της και της είπες πως ναι, θα το αποκτήσει και να το φέρει στο μοναστήρι σου και έτσι έγινε και τώρα η Νεκταρία της τελειώνει πια το πανεπιστήμιο;
'Ελλειψη δεν είχα από διηγήσεις θαυματουργικών σου επεμβάσεων αλλά εσύ ήθελες να γίνουμε φίλοι..
Και κείνο το βράδυ, σαν χθες πριν δεκαεπτά χρόνια, ήρθες και στάθηκες στην σκοτεινή σκάλα και δεν κατρακύλησα από τον τρίτο στον πρώτο όροφο....
Είχα πάει για πρώτη μέρα στην εφημερίδα.
Πήγα απόγευμα και έφυγα νύχτα. Σαν βγήκα από την φωτισμένη αίθουσα, δεν ήξερα πού ήταν ο διακόπτης να ανάψω το φως της σκάλας. Αντί να γυρίσω πίσω να ρωτήσω, είπα θα πιάσω την κουπαστή και θα κατέβω τρεις ορόφους στο σκοτάδι!
Ξεκίνησα και βρέθηκα κολλημένη στον τοίχο.
Ποιός με σταμάτησε εκεί και δεν κύλησα πιο κάτω;
Ποιός με γλύτωσε με ένα κόψιμο στο γόνατο -από το μαρμάρινο σκαλοπάτι- και ένα σπασμένο χέρι -αυτό που στηρίχτηκα στον τοίχο-;
Ποιός δεν άφησε το κεφάλι μου -ναι αυτό το ξεροκέφαλο- να χτυπήσει καθώς κατρακύλησα;
Ποιός ξαναζωντάνεψε το χέρι μου, μετά από δυο μήνες ακινησίας;
Κάποιος ίσως να έλεγε "σύμπτωση"...Ε, όχι δεν είμαι τόσο ανόητη.
Έψαξα τον Αγιο...
Ήταν αυτός που εδώ και χρόνια έλεγα γείτονα γιατί το εκκλησάκι του ήταν δίπλα στην δουλειά και έμπαινα και άναβα κεράκι.
Ήσουν εσύ!
Ξημέρωνε η ανακομιδή των λειψάνων σου....2 Σεπτεμβρίου....
Με την ευκολία που έχω να αυθαιρετώ ή να ασεβώ, άρχισα να σε λέω "Αγιε Νεκταράκη μου" και άλλα τέτοια, ίσως, νερόβραστα.
Καμμιά φορά γίνομαι γελoία αλλά πώς να σου πω "ευχαριστώ" για κείνο το απόγευμα -και όχι μόνο γι' αυτό-;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου