"Σμίλεψε πάλι Δάσκαλε Ψυχές..."

Τού Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου

Με την ευκαιρία της λήξεως των μαθημάτων στα Σχολεία, πραγματοποιήθηκαν θαυμάσιες εορταστικές εκδηλώσεις σε διάφορες περιοχές της πόλεως των Πατρών.

Σε κάποιες από αυτές τις εκδηλώσεις παρευρέθημεν κατόπιν ευγενούς προσκλήσεως των Διευθυντών των Σχολείων, οι οποίοι εξέφρασαν την επιθυμία όλων των Δασκάλων, των Γονέων, αλλά και των Μαθητών. Λόγω εργασιακού φόρτου, δυστυχώς δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσωμε όλες τις εκδηλώσεις, οι οποίες όπως πληροφορηθήκαμε, εστέφθησαν με μεγάλη επιτυχία.
Βρεθήκαμε στην λαμπρή εκδήλωση των Σχολείων στην συνοικία Μακρυγιάννη, καθώς και στην εξαιρετική παρουσίαση της εορτής των Σχολείων του Προαστείου (Μποζαίτικα) Πατρών.

Στην πρώτη συνεργάστηκαν επτά Δημοτικά Σχολεία: 11ο, 14ο, 29ο, 35ο, 65ο Πατρών, 1ο Οβρυιάς, και το Δημοτικό Σχολείο Κρήνης.

Το εορταστικό πρόγραμμα άνοιξε με χαιρετισμό του, ο Διευθυντής του 65ου Δημοτικού Σχολείου κ. Αντώνιος Λέκκας, γνώριμος και φίλος μας από παληά, αφού ήμασταν συσπουδαστές στην Παιδαγωγική Ακαδημία Τριπόλεως.

Η όλη εκδήλωση ήτο ιδιαίτερα συγκινητική. Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, μετέχοντας στο πανηγύρι της χαράς και της κοινωνίας των προσώπων και παρουσιάζοντας με ομορφιά και χάρη, μέσα από τα δρώμενα και τους χορούς, την λεβέντικη Ελληνορθόδοξη παράδοση, έτσι όπως βιώνεται σε επτά γεωγραφικά διαμερίσματα της πατρίδος μας.

Καμαρώσαμε όλοι μας τα παιδιά και επαινέσαμε την προσπάθεια αυτή, την γεμάτη άρωμα και χρώμα από την πανέμορφη Ελλάδα μας.

Αλλά με πολλή συγκίνηση παρακολουθήσαμε και την δεύτερη εκδήλωση, για την πραγματοποίηση της οποίας συνεργάστηκαν τα Σχολεία της Ενορίας του Αγίου Δημητρίου Προαστείου, προκειμένου να δώσουν μηνύματα αγάπης, υπομονής, επιμονής και αγωνιστικότητος: το Δημοτικό Σχολείο, το Νηπιαγωγείο, το Ειδικό Σχολείο και το Σχολείο Κωφών και Βαρυκόων.

Οι εκπαιδευτικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους, ή καλύτερα τις ψυχές τους, για να μιλήσουν με την γλώσσα της αγάπης στα παιδιά, στους γονείς, στην κοινωνία ολόκληρη, η οποία πρέπει να αγκαλιάζη όλα τα μέλη της, αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα στην ζωή.

Η εκδήλωση στα Μποζαίτικα έγινε με πρωτοβουλία της Ενορίας, του Αιδ/του π. Νικολάου Κοτσίρη και των συνεργατών του, οι οποίοι καθημερινώς προσφέρουν τον εαυτό τους, επιτελούντες το χρέος τους έναντι Θεού και ανθρώπων, και τους οποίους συγχαίρομε από καρδίας.

Το πρωί τελέσαμε την Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, και εν συνεχεία παρακολουθήσαμε την ωραία εορταστική εκδήλωση στο προαύλιο του Ναού.

Όλα αυτά ξύπνησαν στην καρδιά μας μνήμες και θύμισες από περασμένες εποχές και μας έδωσαν το έναυσμα να κάνωμε πολλές σκέψεις, τις οποίες και εκφράσαμε στις ομιλίες μας και στους χαιρετισμούς, τους οποίους απευθύναμε.

         Το Σχολείο και η Εκκλησία. Ο ωραιότερος πνευματικός συνδυασμός, η συγκινητικώτερη πνευματική συμμαχία που ανέδειξε την Ελλάδα μεγάλη, αφού μέσα από την συνεργασία των δύο αυτών δυνάμεων υψώθηκε το πανώριο οικοδόμημα, το οποίο  σεβάστηκαν οι αιώνες και οι γενηές των ανθρώπων.

          Η Εκκλησία και το Σχολείο. Δάσκαλο αποκαλούσαν και αποκαλούν σε πολλές περιοχές της πατρίδος μας τον Ιερέα. Δάσκαλο αποκαλούν και τον έχοντα την ευθύνη της διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών μέσα στο Σχολείο. Αυτοί οι δύο θεσμοί πορεύτηκαν μαζί και έκαναν θαύματα. Φαίνεται πως ο Θεός, που αγαπάει τόσο την πατρίδα μας, εφρόντισε να στηρίζη την ευτυχία της, την πρόοδό της σε αυτά τα τόσο γερά θεμέλια. Σημειολογικά δηλώθηκε ο σύνδεσμος αυτός με την γειτνίαση και κτηριακώς των Ιερών Ναών και των Δημοτικών Σχολείων στα περισσότερα μέρη της Ελλάδος. Η αυλή κοινή∙ η καμπάνα χτυπούσε για την Ευχαριστιακή σύναξη, αλλά και για την σύναξη των μαθητών στο Σχολείο. (Περασμένες εποχές, όμορφες, αξέχαστες, ανεπανάληπτες. Παρά την φτώχεια, η Ελλάδα έζησε και μεγαλούργησε, διότι οι Έλληνες είχαν κατανοήσει βαθειά ότι, «παιδεία μετάληψις αγιότητος εστί» (Ιερός Χρυσόστομος, PG 63. 205). Τα «δασκαλούδια», οι μαθητές δηλαδή, γέμιζαν κάθε Κυριακή την Εκκλησία, υπό την καθοδήγηση των δασκάλων τους).

Τι κρίμα όμως! Με την πάροδο των χρόνων κάποιοι υπέσκαψαν αυτά τα θεμέλια. Θέλησαν να κόψουν με το ζόρι αυτό τον σύνδεσμο, αυτό τον σωτήριο ομφάλιο λώρο, που τροφοδότησε τόσους αιώνες το γένος μας και το κράτησε στα πόδια του. Δούλεψαν μεθοδικά για την αποϊεροποίηση της οικογένειας, του σχολείου, της κοινωνίας, της ζωής ολόκληρης.  Προς καιρόν όλα φάνηκαν τόσο εύκολα γι’ αυτούς, και ωραία για τους πολλούς. Αλλά τα ερείπια δεν άργησαν να φανούν. Η διάβρωση αποδείχθηκε μεγάλη. Ουδείς κατενόησε εγκαίρως το δόλιο σχέδιο των αντιθέων και ανθελληνικών δυνάμεων, που ξέσπασαν ως λαίλαπα στο σαρκίο και στην ψυχή του δύσμοιρου τόπου μας.

          Όμως ιδού! Όπως γράψαμε και σε προηγούμενο άρθρο μας, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει, προς μεγάλη λύπη των επιδόξων σφαγέων της Ελλάδος. Η Ελλάς επιστρέφει τάχιστα στις ρίζες της. Επιθυμεί πάση θυσία να ανακτήση τον «οίκον» της και να κατοικήση μέσα σ’ αυτόν, γιατί μόνο κάτω από την στέγη του αισθάνεται ασφαλής. Τα πειράματα απέτυχαν. Οι «καταστροφείς» διαψεύδονται. Οι ένδοξοι νεκροί εκδικούνται με την ανάστασή τους. Οι νέοι ζητούν απαντήσεις για τα κενά που υπάρχουν στην μέχρι τώρα πορεία τους. Όπως είπαμε και στις προαναφερθείσες εκδηλώσεις, η αναγέννηση άρχισε.

          Πρωτεργάτες οι δάσκαλοι. Πάντα είχαν τον πρώτο ρόλο στην κοινωνία. Ήταν οι πρωταγωνιστές, οι διαμορφωτές χαρακτήρων, «χριστοφόρων οικοδόμοι ναών, αθλητών επουρανίων επιμεληταί» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, PG 47. 386), αφού με τον λόγο τους και το παράδειγμά τους εσφράγιζαν και σφραγίζουν τις ψυχές των παιδιών με την δική τους σφραγίδα.

          Πάντοτε είχαμε εμπιστοσύνη στους δασκάλους, έστω και αν προς καιρόν, ο ουρανός συννέφιαζε στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας, έστω και αν σήμερα κάποιοι ασεβούν ή πειραματίζονται επικίνδυνα στον συγκεκριμένο χώρο. Είχαμε και έχομε εμπιστοσύνη στους ευσυνειδήτους δασκάλους. Τώρα βλέπομε, ότι «ανέλαβαν» τον ρόλο τους και πάλι, προκειμένου να οδηγήσουν μέσα από την παροχή παιδείας, της Ελληνικής παιδείας, αυτό τον τόπο στην έξοδο από την απελπισία και το σκοτάδι. Τούς ευχαριστούμε και τους διαβεβαιούμε ότι τους συνοδεύει η αγάπη μας και η προσευχή μας.

            Βεβαίως πάντοτε θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις∙ αλλ’ όμως αυτοί μένουν μόνοι, και στο τέλος βιώνουν την μοναξιά και την απαξίωση, την οποία έκτισαν με τα ίδια τους τα χέρια.

          Εμείς έχομε ακράδαντη την πίστη μας στον αληθινό Θεό, ο οποίος πάντοτε έσωσε το γένος μας, μέσα από την  απαραίτητη παιδαγωγία.

          Αισιοδοξούμε ότι με την ενότητα και την αξιοποίηση όλων των υγιών πνευματικών δυνάμεων, η Ελλάδα θα συνεχίση την πορεία της μέσα στον χρόνο και την ιστορία.

          Ελπίζομε ότι με την θυσιαστική προσφορά των δασκάλων, που μέσα στην καρδιά τους έχουν κλείσει την Ορθοδοξία και την Ελλάδα, η έρημος «εξανθήσει και υλοχαρήσει και αγαλλιάσεται» (Ησ. λε’, 2).

          Έχομε επίσης εμπιστοσύνη στους Έλληνες γονείς, οι οποίοι ξέρουν να ανασταίνουν τα παιδιά τους με τις πνευματικές και αιώνιες αξίες και τις παραδόσεις της φυλής μας, παρά τις όποιες δυσκολίες που προέρχονται από τους μανιασμένους ανέμους της αδιαφορίας και του μένους εναντίον των ζωπύρων του έθνους μας.

Σε όσους επιμένουν στον μάταιο, στον καταδικασμένο σε αποτυχία αγώνα του ξεφτίσματος της πίστεως, της Ελληνορθόξης παραδόσεως και των αιωνίων και ακαταλύτων αξιών του τόπου μας, τους συνιστώμε να ακούσουν και να εμπεδώσουν τον χρησμό του Μαντείου των Δελφών προς τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό, ο οποίος έμεινε γνωστός στην ιστορία με το τραγικό και υποτιμητικό προσωνύμιο «Παραβάτης»:

«Είπατε τω Βασιλεί· χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά,
ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην,
ου παγάν λαλέουσαν· απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ