Ἡ παρθενία προϋπόθεσις εὐτυχισμένου γάμου
Ἀπόψε, ἀγαπητοί μου, σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας μας ψάλλεται ὁλόκληρος ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος, ὁ ὁποῖος τὶς τέσσερις προηγούμενες Παρασκευὲς ἐψάλλε το τμηματικὰ καὶ μιλήσαμε τότε ἐπὶ διαφόρων θεμάτων.
Ἀπόψε θὰ θίξω ἕνα ἄλλο σημεῖο.Διστάζω ὅμως νὰ μιλήσω. Φοβᾶμαι μήπωςστὴ ῥύμη τοῡ λόγου πῶ καμμιὰ λέξι ποὺ θὰ σκανδαλίσῃ μερικούς. Τὸ κλίμα τῆς ἐποχῆς, τὸ δῆθεν εὐγενές, δὲν δέχεται ν᾽ ἀκούῃ μερικὲς λέξεις ποὺ χτυποῦν ἄσχημα. Ὑπάρχουν οἱ λεγόμενοι εὐφημισταί, αὐτοὶ ποὺ δὲν λένε τὰ πράγματα ὅπως εἶνε ἀλλὰ τὰ ἐξωραΐζουν.
Ἔτσι κα ὶμιὰ γυναῖκα ἐνῷ εἶνε πόρνη τὴ λένε «φιλενάδα», κ᾽ ἕναν ἄντρα ἐνῷ εἶνε πόρνος τὸν λένε«φίλο», τὸν θεωροῦν μάλιστα καὶ «λεβέντη», καὶ τὴν πορνεία ἢ μοιχεία «λεβεντιά». Ἐκεῖ φτάσαμε· τὸ κακὸ ὄχι μόνο νὰ μὴ στηλιτεύεται ἀλλὰ καὶ νὰ θαυμάζεται. Ἂν διαβάσουμε ὅμως τὴ Γραφή, θὰ δοῦμε ὅτι οἱ λέξεις αὐτὲς ὑπάρχουν, τὶς εἶπε καὶ ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι.
Δὲν θὰ γίνω λοιπὸν ἐγὼ εὐγενέστερος ἀπὸ αὐτούς.Ἂς θυμηθοῦμε καὶ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, ποὺ λέει σὲ ἕνα κήρυγμά του· Θὰ πῶ τολμηρὰ λόγια· ὅπως ὁ γιατρὸς ὅταν κάνῃ ἐγχείρησι λερώνει τὰ χέρια του, ἔτσι κ᾽ ἐγὼ θὰ λερώσω τὴ γλῶσσα μου . Θὰ πῶ ἀπόψε μερικὲς ἀλήθειες, χάριν ἰδίως τῶν νέων καὶ νεανίδων.
Ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου τελειώνει μὲ ἕνα ἐγκώμιο, τὸ ἐγκώμιο τῆς παρθενίας –εἴμαστε ἆραγε ἐμεῖς ἄξιοι νὰ τὸ ψάλλουμε; Τι λέει· «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου ὁ Γαβριὴλ καταπλαγεὶς ἐβόα σοι, Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπάξιον;… Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη».
«Τὴν ὡραιότητα». Ποιά εἶνε ἡ ὡραιότης; Ἡ παρθενία καὶ ἡ ἁγνεία τῆς Παναγίας μας. Αὐτὴ εἶνε τὸ ἀπαράμιλλο ὑπόδειγμα παρθενίας· ὑπῆρξε παρθένος πρὸ τοῦ τόκου (πρὶν νὰ γεννήσῃ τὸν Κύριο), παρθένος κατὰ τὸν τόκο, παρθένος μετὰ τὸν τόκο καὶ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς της.Γι᾽ αὐτὸ οἱ ὀρθόδοξοι διαφωνώντας μὲ τοὺς προτεστάντες τὴν ὀνομάζουμε «ἀειπάρθενον» . Αὐτὴ εἶνε τὸ ἄνθος μέσα στὸ διεφθαρμένο γένος μας , εἶνε «ὡς κρίνον ἐν μέσῳ ἀκανθῶν» (Ἆσμ. 2,1-2).
Ὑμνώντας τὴν παρθενία ἡ Ἐκκλησία μας δὲν κατηγορεῖ βέβαια τὸν γάμο. Ἔχει καταδικάσει τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἔλεγαν ὅτι ὁ γάμος εἶνε ἁμαρτία. Ὄχι· ὁ νόμιμος καὶ φυσιολογικὸς γάμος εὐλογεῖται , εἶνε μεταξὺ τῶν μυστηρίων.
Ὁ Θεὸς δημιούργησε τὸ «ἄρσεν» καὶ τὸ «θῆλυ» (Γεν. 1,27) καὶ ἐμφύσησε τὴ μεταξύ τους ἕλξι ποὺ λέγεται ἔρως. Δὲν τὰ κατηγορεῖ αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία μας ὅταν λειτουργοῦν νομίμως καὶ φυσιολογικῶς.Ἀπόψε λοιπὸν θέλω νὰ τονίσω κάτι ποὺ ἴσως διαφεύγει· ὅτι ἡ παρθενία εἶνε ἀπαραίτητη προϋπόθεσις γιὰ γάμο. Ὅρος δηλαδὴ γιὰ νὰ γίνῃ ἡ ἕνωσις αὐτή, ὄχι ἁπλῶς νὰ παντρευτῇς –αὐτὸ εἶνε εὔκολο–, ἀλλὰ νὰ δημιουργήσῃς οἰκογένεια εὐτυχισμένη καὶ νὰ μὴν τρέχῃς μετὰ γιὰ διαζύγιο, εἶ νε ἡ παρθενία. Κοντὰ στὰ ἄλλα, ποὺ ἀπαιτεῖ ὁ γάμος, εἶνε νὰ προϋπάρχῃ παρθενία.
Παρθένος νά ᾽νε ὁ ἄντρας, ἀγαπητοί μου,παρθένα ἡ γυναίκα, καὶ ἔτσι νὰ ἑνωθοῦν. Ἔχω ἕνα ποτήρι καὶ τὸ γεμίζω νερὸ καθαρὸ ἀπὸτὸ Βίτσι χωρὶς κανένα μικρόβιο. Ἔχω κ᾽ ἕνα ἄλλο ποτήρι, ποὺ τὸ γεμίζω ἀπὸ ἕναν ὑπόνομο.
Τι λέτε, νὰ τὰ ἑνώσω τὰ δυὸ ποτήρια; Δὲν μπορῶ. Ἂν τὰ ἑνώσω, τὸ καθαρὸ θὰ βρωμίσῃ. Ἔτσιλοιπόν, ἂν ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο, ἢ ὁ ἄντρας ἢ ἡ γυναίκα, δὲν εἶνε παρθένος, ὁ γάμος δὲν θά ᾽νε καθαρός. Παρθένος ἄντρας καὶ παρθένα γυναίκα, ἀμόλυντοι μέχρι τὸ γάμο τους, αὐτοὶ δημιουργοῦν ἰσχυρὸ δεσμὸ ἀγάπης. Νὰ ποῦν ἀμοιβαῖα «Σὲ καὶ μόνο καὶ αἰωνίως»! ὅπως λέει ὁ Δάντης. Νά τὸ ὕψος τοῦ χριστιανικοῦ γάμου.
Σήμερα δυστυχῶς αὐτὰ δὲν λαμβάνονται ὑπ᾿ ὄψιν. Στὴν περιφέρειά μας ἀλλὰ καὶ σ᾿ ὅλη τὴν κοινωνία ὑπάρχει τὸ φαῦλο ἔθιμο τῶν προγαμιαίων σχέσεων, οἱ νέοι προτοῦ νὰ στεφανωθοῦν νὰ συζοῦν σὰν σύζυγοι . Προσπάθησα νὰ τὸ ξερριζώσω, δὲν μπόρεσα. Κ᾽ ἐπειδὴ εἶπα ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις ἀπαγορεύονται, ἄκουσα καὶ ἀκούω πολλά. Ἀλλ᾽ ὅ,τι εἶπα δὲν εἶνε δικό μου, εἶνε τῆς ἁγίας Γραφῆς, εἶνε τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· τὸ λέει ἡ Ἐκκλησία.
Ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶνε κακὸ τὸ βεβαιώνουν καὶ ἀντικειμενικὲς παρατηρήσεις. Δὲν τὸ ἤξερα κ᾽ ἐγώ· τὸ διάβασα, ἂς τ᾽ ἀκούσουν ὅλοι. Ἂν ἕνας παρθένος νέος παίρνῃ γυναῖκα ἡὁποία –μὲ τὴν εὐκολία ποὺ συνάπτουν σήμερα οἱ κοπέλλες τὶς ἐρωτικὲς γνωριμίες–αὐτὴ ἔχει περάσει πέντε ἐραστὰς κι αὐτὸς εἶνε ὁ τελευταῖος… βλάκας ἐπ᾿ ὀνόματι τοῦ ὁποίου κατακυροῦται τὸ «ζωντανὸ» αὐτό, τί συμβαίνει; Ἐμέ-να ρωτᾶτε, τὸν παπᾶ; ρωτῆστε ἐκείνους ποὺ μελέτησαν τὰ προβλήματα. Τί θὰ συμβῇ·ἡ πονηρὴ γυναίκα θὰ τὸν ἀγκαλιάζῃ, θὰ τὸν φιλάῃ, αὐτὸς θὰ νομίζῃ πὼς εἶνε εὐτυχισμένος, ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ σμίγει μ᾽ αὐτόν, ὅπως λένε οἱ ψυχολόγοι, αὐτὴ θὰ κάνῃ σύγκρισι μὲ τὸν προηγούμενο. Καὶ ἡ σύγκρισις αὐτὴ εἶνε καταλυτική· δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἐκφράσω , μιλῶ ἀπὸ περιωπῆς. Καλὰ ἦταν νὰ μὴν πῇ μέσα της«αὐτὸς εἶνε ἀντράκι, ἐκεῖ νος ἦταν ἄντρας»!Τό ᾿πε αὐτό; Τελείωσε, δὲν ὑπάρχει γάμος. Ἡσύγκρισις εἶνε πλέον ὁ τάφος τοῦ γάμου.
Μυστηριῶδες ἐπίσης εἶνε ὅτι, ὅταν ἡ γυναί- κα αὐτὴ σμίγῃ καὶ στὴν καρδιά της ἔχῃ τὸν ἄλλο ἐκεῖ νον ἐραστή της, τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθῇ δὲν θὰ μοιάζῃ στὸ νόμιμο σύζυγό της ἀλλὰ σ᾽ ἐκεῖνον τὸν ἄλλο! Τρομερὰ πράγματα.Τὸ ἰδεῶδες τῆς παρθενίας ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸ ὕμνησαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας . Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πρὸς τιμὴν τῆςπαρθενίας κτίσαμε Παρθενῶνα στὴν Ἀθήνα.
Γι᾽ αὐτό, νέοι καὶ νέες, ἂν θέλετε γάμο ἰσχυρό, θεμελιῶστε τον στὴν παρθενία καὶ τῶν δύο.Αὐτὴ ἡ συζυγία μένει μέχρι τὸν τάφο ἀδιάλυτη.
Ὁ κόσμος δυστυχῶς δὲν ἀκούει, καταφρονεῖ τὰ λόγια τῆς Ἐκκλησίας. Ἔρευνα πρὸ ἐτῶν σὲ μεγάλη πόλι ἔδειξε, ὅτι ἡ πλειονότης τῶν μαθητριῶν καὶ φοιτητριῶν, τὸ 70%, εἶνε διακεκορευμένες· ἔχουν γνωρίσει καὶ ἕνα καὶ δύο καὶ τρεῖς ἐραστάς. Καὶ σὲ κάποια παρέλασι, ποὺ ἔγινε στὴν Κοζάνη σὲ ἐποχὴ ἀνώμαλη γιὰ τὸἔ θνος, εἶδα κοπέλλες νὰ κρατοῦν ταμπέλλα μὲτὸ σύνθημα «Κάτω ἡ παρθενία» καὶ ἔφριξα.Δὲν ἀκοῦνε λοιπὸν κανένα καὶ προχωροῦν; Ἰδού τ᾽ ἀποτελέσματα. Μένω ἐδῶ, ζῶ τὸ δρᾶμα καὶ προσπαθῶ νὰ συμπαρασταθῶ. Δὲν ἔχω κοινωνικὲς σχέσεις, δὲν πηγαίνω σὲ σπίτια, ἀλλ᾽ ἀπ᾽ τὸ γραφεῖο μου περνάει πολὺς κόσμος, κόσμος πονεμένος καὶ θλιμμένος κάτω ἀπ᾽ τὴ μυλόπετρα τῆς διαφθορᾶς. Μιὰ μέρα πρὶν λίγα χρόνια, ἐν καιρῷ χειμῶνος, ἦρθε μιὰ κοπέλλα καὶ ἔκλαιγε. –Τί ἔχεις; λέω. –Εἶμαι ἀπελπισμένη,θ᾽ αὐτοκτονήσω· σύμφωνα μὲ τὸ καταραμένο θιμο ποὺ ἔχουμε, ἡ μάνα μου κ᾽ ἡ πεθερά μου, μόλις ἀρραβωνιαστήκαμε, τὸ ἴδιο βράδυ μ᾿ ἔβαλαν κ᾽ ἔσμιξα· καθήσαμε ἀρραβωνιασμένοι 4 -5 μῆνες, ἔμεινα ἔγκυος, καὶ μετὰ ὁ παλιάνθρωπος μ᾿ ἄφησε· πῆρε τ᾽ ἀεροπλάνο κ᾽ ἔφυγε στὴν Αὐστραλία. Ἄντε τώρα νὰ τὸν βρῇς!…
Σ᾽ ἐσᾶς, κοπέλλες, θὰ πῶ κάτι καὶ σημειῶστε το. Ξέρετε ποιά εἶνε ἡ αἰτία ποὺ πολλὲς γυναῖκες μένουν ἀνύπαντρες; Τὸ ὅτι οἱ γυναῖκες -ποχωροῦν καὶ δέχονται προγαμιαῖες σχέσεις .Ἂν κρατοῦσαν σὲ ἀπόστασι καὶ ῥάπιζαν τοὺςδιαφόρους ἐπιβήτορες, ὅπως ἔκαναν οἱ πρό-γονοί μας, δὲν θά ᾽χε μείνει καμμιά ἀνύπαν-τρη· καὶ ἡ πιὸ ἄσχημη θὰ παντρευόταν. Ἡ γυ-ναίκα ζῇ καὶ χωρὶς ἄντρα, ὁ ἄντρας δὲν μπο-ρεῖ χωρὶς γυναῖκα. Ἀλλ᾿ ὅταν σὺ ἡ γυναίκα ἐκ-δίδεσαι τόσο εὔκολα, τί ἀνάγκη ἔχει αὐτὸς νὰ παντρευτῇ; βρίσκει πρόχειρο «φαγητό», βρίσκει σάρκες ἄφθονες· κι ἀφοῦ σὲ στύψῃ σὰν λεμονόκουπα, σὲ πετάει στὸ καλάθι.Γιὰ ὅσους παρ᾽ ὅλα αὐτὰ δὲν συνετίζονται, λειτουργεῖ νόμος· παρουσιάστηκε ἀσθένεια τρομερή, χειρότερη ἀπὸ τὸν καρκίνο, μὲ πολλὰ θύματα· εἶνε τὸ ἔιτζ (AIDS), ποὺ προέρχεται ἀπὸ κατάχρησι τοῦ σεξουαλικοῦ ἐνστίκτου.
Μὴν εἴμαστε θεομπαῖχτες, ἀγαπητοί μου. Ἂν στὴν ἐκκλησία ψάλλουμε «Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου…» καὶ ἔξω κάνουμε τὰ ἀντίθετα, τότε ὁ ὕμνος μας μοιάζει μὲ χαρτονόμισμα χωρὶς ἀντίκρυσμα. Γιὰ νὰ ἔχῃ ἀξία, πρέπει νὰ ἐπανέλθῃ στὴ ζωή μας ἡ παρθενία, τὸἄρωμα τῆς σεμνότητος, τὸ κοκκίνισμα τῆς ντροπῆς. Δῶστε μου τέτοιους γάμους! Διαφορετικά, ἡ οἰκογένεια διαλύεται. Θεσπίστηκαν ἤδη πολλοὶ λόγοι διαζυγίου. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ ποὺ ψυχολογοῦν λένε ὅτι ἡ βαθύτερη αἰτίαδιαλύσεως τοῦ γάμου εἶνε ὅτι ὁ ἄντρας δὲνβρίσκει τὴ γυναῖκα παρθένο. Φαίνεται ὅτι τὸ συγχωρεῖ, μὰ δὲν τὸ συγχωρεῖ. Τὸ ἴδιο καὶ ἡγυναίκα. Εἶνε φυτεμένο βαθειὰ μέσα τους τὸοὐράνιο ἄνθος ποὺ λέγεται παρθενία.Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι τὰ λόγια τοῦ γέροντος ἐπισκόπου, ποὺ στηρίζονται στὴ Γραφή,στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν πραγματικότητα, θὰ τὰ ἐφαρμόσετε, νέοι καὶ νέες , ποὺ εἶστε ἡ ἐλπίδα τοῦ γένους μας.
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 30-3-1990.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου