Ο Καποδίστριας, αν και είχε ριζωμένη βαθιά μέσα του την πίστη στην Ορθοδοξία, όντας ένας ευφυής διπλωμάτης γρήγορα αντελήφθη, όταν μετακινήθηκε προς την Ευρώπη, πως έπρεπε να αποκρύψει τα πιστεύω του. Εξάλλου αυτή του η δυνατότητα, να αντιλαμβάνεται έγκαιρα την πραγματικότητα και να προσαρμόζεται στα κάθε φορά δεδομένα, τον βοήθησε σε όλη την μετέπειτα πορεία του, τόσο στα διεθνή συνέδρια, όσο και γενικότερα στην συνολική του διαδρομή. Ήταν κάτι που τον διέκρινε σε όλη του τη ζωή και στην ουσία αποτελούσε το μεγάλο του όπλο έναντι των αντιπάλων του.
Αναλαμβάνοντας όμως τη διακυβέρνηση της χώρας, απελευθερώθηκε, δεν είχε πια κανένα λόγο να κρύβει το φρόνημά του, αντίθετα αυτή του η πίστη έγινε θεμέλιος λίθος και στήριγμα στο δύσκολο αγώνα του, για την παλινόρθωση του Έθνους.
Είναι χαρακτηριστικό πως η πρώτη του προκήρυξη προς τους Έλληνες ξεκινά με τη φράση "Εαν ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών".
Ο ισχυρισμός αρκετών ότι ο Καποδίστριας ήταν τέκτων, ανεξάρτητα από το αν ήταν ή όχι αληθής, δεν πρέπει να σχετίζεται με την άσκηση των καθηκόντων του Κυβερνήτη, η οποία είχε πρωταρχικό κίνητρο το συμφέρον της χώρας. Εξάλλου ο ίδιος, όταν αντελήφθη τεκτονικές κινήσεις στις οποίες συμμετείχαν και δημόσιοι λειτουργοί, εξέδωσε σκληρή εγκύκλιο με την οποία έθετε προ των ευθυνών τους, όσους είχαν σχέση με τον τεκτονισμό.
Η χριστιανική θρησκεία έλεγε, στήριξε και συντήρησε για τους Έλληνες, τη γλώσσα, την πατρίδα και τις αρχαίες ένδοξες αναμνήσεις, χαρίζοντας σε αυτούς την πολιτική τους ύπαρξη.
Απόδειξη των παραπάνω, αποτελεί εκτός των άλλων και η κατηγορία που δεχόταν από τους προτεστάντες, που ήρθαν στην Ελλάδα μετά την επανάσταση, πως τα σχολεία που ίδρυσε είχαν μοναστηριακή οργάνωση και κατέκριναν το συνδυασμό, καθημερινής παιδείας και λατρείας, μέσα από τα αναγνώσματα με τους Βίους των Αγίων.
Είναι γεγονός πως η εκπαιδευτική πολιτική του κυβερνήτη, έβαινε παράλληλα με την ευρύτερη εκκλησιαστική πολιτική του. Παιδεία και εκκλησία για τον Καποδίστρια, ήταν αλληλοσυμπληρούμενα και θεωρούσε πως με αυτόν τον τρόπο, θα κατοχυρωνόταν η πνευματική συνέχεια του Έθνους.
Από τις πρώτες του φροντίδες σαν κυβερνήτης, ήταν και η ανακαίνιση των ερειπωμένων εκκλησιών. Θεωρούσε σημαντική τη μόρφωση του Κλήρου και γι' αυτό ίδρυσε εκκλησιαστική σχολή στον Πόρο, και συνέστησε ειδικό Υπουργείο, το οποίο ονόμασε "Γραμματείαν των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίου Παιδείας".
Ο Καποδίστριας θεμελιώνει έτσι, την συνύπαρξη "Παιδείας και Εκκλησίας" (όχι θρησκευμάτων) σε ένα Υπουργείο, για την παράλληλη πολιτική διακονία, δύο περιοχών, που παραδοσιακά συνδέονται μεταξύ τους, αδιάρρηκτα, στη ζωή του Γένους.
Συχνά έλεγε πως η ηθική μόρφωση των πολιτών, αποτελεί τη βάση της κοινωνικής και πολιτικής ανόρθωσης του έθνους. Σχεδίαζε δε ακόμη και την ίδρυση "Εκκλησιαστικής Ακαδημίας", αλλά δεν πρόλαβε να την πραγματοποιήσει.
Ο Καποδίστριας δίχως υπερβολή, αγάπησε την Εκκλησία της Ελλάδας και ενδιαφέρθηκε ειλικρινά γι' αυτή. Πίστευε στην αναγεννητική αποστολή και δύναμη του Κλήρου, και εργάσθηκε για την πνευματική άνοδο και παιδεία του. Πίστευε ότι οι καταρτισμένοι και μορφωμένοι κληρικοί αποτελούσαν δύναμη τόσο για την εκκλησία, όσο και για το έθνος. Ενδιαφέρθηκε σοβαρά και με το σχέδιο για την αξιοποίηση, και όχι απαλλοτρίωση, της εκκλησιαστικής περιουσίας. Μια αξιοποίηση που θα απέβαινε υπέρ της ίδιας της Εκκλησίας (μισθοδοσία του κλήρου και συντήρηση του εκκλησιαστικού σχολείου).
Νίκος Τζανάκος, Ιωάννης Καποδίστριας Ο ιδρυτής της Νέας Πάτρας,
Εκδόσεις ΤΟ ΔΟΝΤΙ & Νικόλαος Τζανάκος, Πάτρα, 2010, σελ. 103-105.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου