ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ;

...Ἀλήθεια, τί εἶναι ὁ θάνατος γιά ἐμᾶς τούς χριστιανούς;

Ὁ θάνατος εἶναι, βεβαίως, κάτι τό τρομερό. Βλέπεις ἕνα φέρετρο καί ἀνατριχιάζεις. Βλέπεις ἕναν νεκρό καί ἀμέσως ραγίζει ἡ καρδιά σου, σφίγγεσαι, πονᾶς, κλαῖς. Ὡστόσο, δέν ἀπογοητεύεσαι. Ἐλπίζεις, πιστεύεις στήν αἰώνιο ζωή.

Εἶναι ἕνας μεγάλος ὕπνος ὁ θάνατος, καί ὁ ὕπνος εἶναι ἕνας μεγάλος θάνατος... Ναί, ἀδελφοί μου, ὁ θάνατος εἶναι ἕνας μεγάλος ὕπνος. Κοιμοῦνται οἱ ἐν Χριστῷ ἀποθνήσκοντες, κοιμοῦνται τόν αἰώνιο ὕπνο καί περιμένουν τήν σάλπιγγα τῶν Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων, γιά νά ἐγερθοῦν. Δέν εἶναι νεκροταφεῖα οἱ χῶροι ὅπου ἀναπαύονται οἱ κεκοιμημένοι. Εἶναι κοιμητήρια.

...Ὁ θάνατος εἶναι γιά τόν χριστιανό ἕνα λιοντάρι, ἐπιτρέψτε μου τήν ἔκφρασι αὐτή, πού ἔπαυσε πλέον νά ἔχη δόντια. Εἶναι σάν τό φίδι ἐκεῖνο πού τοῦ ἔχουν ἀφαιρέσει τό δηλητήριο ἀπό τά φαρμακερά του δόντια καί μπορεῖ ὁ θηριοδαμαστής νά παίζη μαζί του ἀκινδύνως... Ὁ Χριστός παλεύοντας μαζί του, τοῦ ἀφήρεσε τό πικρό του φαρμάκι, τό φαρμακερό του δηλητήριο, τόν κατέστησε ἀδύναμο...

...Εἶναι χαρακτηριστική ἡ στάσις τοῦ Χριστοῦ μας μπροστά στό μνῆμα τοῦ Λαζάρου... Προσέξτε! προσέξτε! Ἐδάκρυσε. Ἐδάκρυσε! Δέν ἔβγαλε ὀξεῖες κραυγές, δέν ἐξέβαλε κραυγές ἀπογοητεύσεως καί ἀπελπισίας. Ἁπλῶς, λέγει, ἐδάκρυσε διά τόν ἀποχωρισμό τοῦ Λαζάρου.

...Ὄχι, ἀδελφοί μου, δέν χάνεται ὁ ἄνθρωπος μετά τόν θάνατο, δέν χάνεται τό πρόσφιλές μας πρόσωπο. Ταξιδεύει, ὅπως ταξιδεύει κάποιος μέ τό τραῖνο... Χαιρετιόμαστε μέ δάκρυα στά μάτια...

... Στήν χώρα τῆς αἰωνιότητος μεταφέρεται καί κάθε κεκοιμημένος. Δέν εἶναι ἡ ἐξαφάνισις τῶν προσφιλῶν μας προσώπων ὁ θάνατος, ἀλλά ἡ ἀναχώρησις καί ἡ κοίμησις αὐτῶν.

... «Ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκομεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν», γράφει ὁ ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του. Καί στήν γῆ εὑρισκόμενοι εἴμεθα τοῦ Χριστοῦ, καί ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἀναχωροῦντες εἴμεθα τοῦ Χριστοῦ...

Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας

(«Ἡ ζωή καί ὁ θάνατος» Ἔκδοσις ΛΥΔΙΑ)