Σαν γέρνω στο κρεβάτι μου και πάω να ησυχάσω,
τον κάματο που πέρασα λίγο να τον ξεχάσω
Με πνίγουνε τα έπρεπε, τα αν και τα γιατί.
Τα σχέδια του αύριο για νέα προκοπή.
Θέλω να φτάσω ν'ανεβώ, αυτό και σχεδιάζω
κι'έτσι περνά η νύχτα μου χωρίς να ησυχάζω.
Σαν ξημερώσει αύριο, πρέπει να κάνω εκείνο,
πρέπει να κάνω και αυτό, αυτό που'χα ξεχάσει,
αυτό που δεν επρόλαβα, μα πότε θα χαράξει!
Κι'έτσι περνούν οι ώρες μου, κι'αντί να ησυχάσω
λίγο κι'εγώ να κοιμηθώ όλα να τα ξεχάσω
με βρίσκει το ξημέρωμα χαμένο στα όνειρά μου,
στα είναι μου, στα θέλω μου. Τα θέλω όλα δικά μου!
Ποιός είναι αυτός για πέστε μου, που'ναι προσγειωμένος,
που δεν πετά στα σύννεφα και ζει ευτυχισμένος;
ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος, να πάω να τον ρωτήσω
για να μου πει το φάρμακο να πιω, να ηρεμήσω...
Ακούω καμπάνες να ηχούν και όλους μας καλούνε.
Χωρίς την παρουσία Σου σίγουρα θα χαθούμε.
Τα γόνατά μου κλίνουνε στη Θεία τη μορφή Σου
κι'ελπίζω στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ να'μαι κι'εγώ μαζί Σου.
ποίημα Ιωάννου Αντωνακόπουλου, Ιεροψάλτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου