 |
| Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με. |
Μένω μόνος σε σκέψεις θεοφιλείς βυθισμένος. Και κυκλούμαι από εντυπώσεις της χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους. Από το νου περνούν σεβάσμιες μορφές Αθωνιτών Πατέρων, το ευλαβές πλήθος Αθηναίων πιστών και οι Σεϊδάρηδες, οι φουστανελλοφόροι μοναχοί, που συνώδευσαν την θαυματουργό εικόνα του "Άξιον Εστί". Χαρμόσυνοι ηχούν ακόμη οι κώδωνες των Ναών και τα τηλεβόλα του Λυκαβηττού κροτούν εορταστικά.
Απροσδόκητη επίσκεψις διακόπτει τις σκέψεις μου. Νέος με ενδυμασία που επρόδιδε πλούτο, βλέμμα που εφανέρωνε ευφυΐαν, τρόπους ευγενείς, που μαρτυρούσαν οικογένειαν. Αναπάντεχη και η ερώτηση:
-Πάτερ τί με συμβουλεύετε; Να γίνω μοναχός; Ποθώ να αφιερωθώ...
-Δύσκολη η απάντηση παιδί μου. Όχι βιαστικοί ενθουσιασμοί και παροδικές εντυπώσεις. Εξακρίβωσε πρώτα για να πατάς σε σταθερό έδαφος. Πόθεν ο πόθος; Από ένθεο ζήλο; Από χρεωκοπία στο επάγγελμα; Από αποτυχία στο γάμο; Από απογοήτευση στην ερωτική κατάκτηση; Και τότε; "Ο του βίου ναυαγός, του Υψίστου λειτουργός"; Λοιπόν; Και από πότε σου εγεννήθη ο πόθος;
-Παιδιόθεν, Πάτερ. Αγαπούσα την θρησκεία. Δεν μου άρεσε η κοσμική ζωή της οικογένειάς μου. Με συγκινούσε η παρθενική ζωή του Μοναχισμού. Μεγαλώνοντας, εμεγάλωνε και ο πόθος μου αυτός.
Από το βιβλίο Τα Παράξενα της Κοινωνίας του Αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου